Rozdział 43

Oprócz tego, że jestem wyimaginowaną dziewczyną Jusa, to w obecnym tygodniu nie było ani jednego plusa. Czuję się jak wrak. Nic nie jest takie same. Jestem zdradzona, porzucona i do tego boli mnie głowa. Nie mam nawet z kim pogadać. Siedziałam w kuchni, gdy rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć i moim oczom ukazał się Justin. OMFG.

- Shawty z klubu! – powiedział i pewnym krokiem wszedł do mojego mieszkania. Przytulił mnie do siebie, a ja stałam jak sparaliżowana. Powiem wam w sekrecie, że on...mi się podoba. Ale tak.. podoba-podoba. Odwzajemniłam uścisk i zdenerwowana przygryzłam wargę. Chłopak oklapł na kanapę i spojrzał na mnie. – Co słychać moja dziewczyno?

- Przepraszam, ale.. eee.. aaa.. swag? – powiedziałam i zarumieniłam się szybko. Fuck, no! Czy on musi być taki… idealny? – Skąd masz mój adres?

- Wziąłem od Zayna. Słuchaj, powiedziałem reszcie zespołu, że mają tu przyjść. Skarbie, pozwolisz, że uczynię twoje mieszkanie, klubem spotkań? – zapytał i już miałam powiedzieć „chyba cię pojebało” jednak Justin podszedł do mnie i położył mi ręce na talii. – To jak?

- Oh kotku. Musisz wiele zrobić, żebym się zgodziła – powiedziałam i przygryzłam wargę po czym przysunęłam się do niego. I brakowało parę.. klika.. dosłownie.. milimetrów, żeby nasze usta się spotkały, jednak drzwi się z hukiem otworzyły, a w nich stanęło całe 1D (Louis też… to on jest w zespole?! #sarkazm) i Kate. NO SUPER.

- Nie przeszkadzamy? – usłyszałam głos Louisa i odwróciłam się w jego stronę.

- Ty zawsze przeszkadzasz. Wejdźcie… a ty Tomlinson poczekaj na klatce, jak przystało na dobrego psa. Podrzucę ci potem resztki z obiadu – powiedziałam przesłodzonym głosem i oderwałam się od Biebera. Po chwili 1D i JB zajęli się rozmowę na temat nowego kawałka, więc udałam się do kuchni. Zaraz za mną przyszła Kate. Ani minuty spokoju, god.

- Chcę pogadać. – powiedziała i pociągnęła mnie za rękę do mojego pokoju.

- Nie chce mi się z tobą gadać, myślę, że to jasne – odpowiedziałam, a brunetka przewróciła oczami.

- Nie zachowuj się jak dziecko! Ile można! Tu nie ma mojej winy!

- Według ciebie zawsze jestem, byłam i będę dzieckiem. Oczywiście, że nie ma. Gdzież bym śmiała tak twierdzić! Tylko, że ja się czuję zdradzona. I nie wmówisz mi, że zachowałabyś się inaczej, gdybyś była na moim miejscu. Pamiętasz jak poroniłam? Nie było cię przy mnie. Do tego robiłaś dramę o to, że Niall nic ci nie powiedział. Co z tego, że ja nie mam dziecka! I mieć go nie będę mogła! Nazwij mnie złą przyjaciółką, ale prawda jest taka, że nigdy cię nie ma wtedy gdy jesteś potrzebna. Nazwij mnie szmatą, bo pocieszam twojego chłopaka, który pojawił się ze łzami w oczach, bo czuje, że cię traci, a cię kocha. I w końcu, nazwij mnie dzieckiem, bo przeżywam to, że chłopak którego kocham, woli ciebie. – powiedziałam i otarłam łzy kapiące z policzków. Kate chciała mnie przytulić, jednak odsunęłam się.

- Emily…

- Wyjdź Kate. Odezwę się do ciebie, jak dorosnę. – wyszeptałam i usiadłam na łóżku, tyłem do drzwi. Po chwili usłyszałam trzask i wiedziałam, że jestem sama. Cudownie. Tak cudownie sama. Weszłam do łazienki, wytarłam łzy i nałożyłam podkład, by po chwili znów pojawić się w salonie. Wszyscy (łącznie z Kate) spojrzeli na mnie, a ja uśmiechnęłam się do nich.

- Coś się stało, że się tak patrzycie?

- Napawamy się pięknem – powiedział Justin, a ja rzuciłam w niego poduszką. – Auć!

- Przepraszam! Okay i jak tam idą prace? – zapytałam, a Zayn uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Jest świetnie, tylko jest jeden mały problem…

- Nie mamy tekstu, muzyki i ogólnego planu. – powiedział Louis, a ja spojrzałam na niego kpiąco.

- O przepraszam! Mamy coś! – powiedział Niall i wstał. – Wiemy, że to musi być szybkie. 

- Super, hit murowany. – powiedziałam i westchnęłam ciężko. – Żaden z was nie ma jakiegoś starego tekstu schowanego pod poduszką?

- Może ja coś mam. – powiedział Justin i uśmiechnął się do mnie.

- Ale ty jesteś uzdolniony! – wyszeptałam i spojrzałam na niego nieśmiałym wzrokiem. Louis przewrócił oczami, a Niall parsknął śmiechem. – Możecie już iść, skoro wszystko jest ustalone.

- Wyrzucasz nas? – zapytał Harry i spojrzał na mnie smutno. Pokiwałam głową i wypchnęłam ich za drzwi. Został tylko JB. Staliśmy w ciszy 10 minut, aż w końcu zabrał głos.

- Słuchaj Emily… co robisz jutro wieczorem? – zapytał, a ja poczułam jak moje serce chce wypaść z piersi. OMFG. Jednak zaraz emocje opadły i westchnęłam.

- Mam wolny wieczór. Tyle tylko, że zastanawiam się czy to ma sens. Ty mieszkasz w USA, a ja tu w UK. – powiedziałam, a on objął mnie rękami w pasie.

- Jedna randka nikomu nie zaszkodzi. To fakt, zaraz po naszej kolacji, będę wyjeżdżał do domu, a potem mam dalszy ciąg trasy, ale przecież zawsze jest skype co nie? I telefony! To jak? – zapytał a ja uśmiechnęłam się szeroko.

- Zgoda.

- Swaggy! Dziś o 19:00 po ciebie przyjadę. Na razie moja shawty! – powiedział i pocałował mnie w policzek, po czym tanecznym krokiem wyszedł z domu. AHUYSHGUDB jak ja się cieszę! Ja nie wierzę no! Idę na randkę z chłopakiem, który 3 lata temu skradł moje serce! Zaczęłam biegać po domu i drzeć się. Po pół godziny się uspokoiłam i postanowiłam iść do Zayna, żeby mi pomógł. On go zna najlepiej. O boże, wali mi na łeb. Ubrałam buty na nogi i wypadłam z domu, czekając na taksówkę. Po chwili siedziałam już w samochodzie. Cichutko nucąc pod nosem, wysiadłam pod domem 1D i z rozmachem otworzyłam drzwi. W salonie siedziała Kate i oglądała coś.

- Gdzie jest Zayn?

- U siebie, a co? – zapytała, a ja machnęłam na nią ręką i wbiegłam na górę. Już miałam nacisnąć klamkę do pokoju Zayna, gdy jednak ktoś zagrodził mi drogę. Mówiąc ktoś mam na myśli Louisa. Złapał mnie za rękę i wciągnął do swojego pokoju. Okok, robi się dziwnie.

- Czego ty ode mnie chcesz? – zapytałam, a on usiadł na łóżku i poklepał miejsce obok siebie. – Dziękuję postoję.

- Siadaj, albo nie powiem ci o co chodzi. – zakomunikował więc usiadłam obok niego. Super! – Kate opowiadała mi o twojej rozmowie z nią. To prawda, że Niall płakał?

- Nie kurde, wymyśliłam sobie! Tak, płakał! Kocha Kate, ale czuje, że powoli ją traci. Zgadnij przez kogo! – powiedziałam z sarkazmem w głosie, a Lou podrapał się po brodzie.

- Przeze mnie, wiem. To nie moja wina, że… dobra moja wina. Zakochałem się w Kate. Przepraszam cię. – powiedział, a ja westchnęłam.

- Nie przepraszaj za uczucia Lou. – wyszeptałam i otarłam łzę z policzka. – Nie boli mnie to, że zakochałeś się w Kate. Boli mnie to, że gdybyś może zadziałał klika miesięcy wcześniej, miałbyś u niej jakieś szansę. A teraz? Cierpisz ty, cierpię ja i cierpi Niall. Chciałabym, żebyś był szczęśliwy, ale w tym wypadku proszę cię: nie niszcz ich związku.

- Jesteś… - zaczął i przytulił mnie z całej siły do siebie, wtulając twarz w moje włosy. Odwzajemniłam uścisk i schowałam twarz w zagłębieniu na jego szyi. – Najbardziej cudowną, dobroduszną i wspaniałą dziewczyną o wielkim sercu, na całym świecie.

- Nie wydaje mi się. – zaśmiałam się cicho i oderwaliśmy się od siebie.

- Dla tego też postanowiłem dać spokój Kate. Dla tego się wyprowadzam. – powiedział ze spokojem, a ja zachłysnęłam się powietrzem.

- Poważnie? Ej mam świetny pomysł! Wprowadź się do mnie! Wprawdzie pokoje są zajęte, ale jest jeszcze kanapa. O! I Zayna się weźmie ze sobą i oni zostaną sami i się wreszcie pogodzą! – zaczęłam piszczeć, a Louis zaczął się śmiać, jednak po jego minie wywnioskowałam, że jest załamany. – Przepraszam. Nie chciałam cię zranić.

- Daj spokój Ems. – powiedział i uśmiechnął się do mnie. Wyciągnął mały paluszek i poruszał zabawnie brwiami. – Przyjaciele?

- Przyjaciele. – powiedziałam i złączyłam mój palec z jego. Wyszczerzyliśmy się do siebie. – A teraz muszę iść do Zayna. Idę na randkę z Justinem, kjxskmc!

- Naprawdę? Cieszę się z tobą! – powiedział i z uśmiechem na ustach przytulił mnie do siebie. Czy w jego oczach widziałam smutek? E tam, pewnie mi się zdawało. Wyszłam z pokoju Louisa i wpadłam do Malika, gdzie był Niall, Harry i oczywiście Zayn.

- Ludzie idę na kolację z Jusem! Obecnie nie mam przyjaciółki więc będziecie moimi bff! Pogadamy o chłopakach, pomalujemy paznokcie, będziemy się śmiać cały dzień i noc! – powiedziałam, a oni spojrzeli na mnie krzywo.

- Zapomnij! – powiedział Niall, a ja westchnęłam teatralnie.

- Nie zapominając o tym, że będziecie mogli patrzeć jak się przebieram… - powiedziałam niby od niechcenia, a chłopcy spojrzeli po sobie i rzucili mi się na szyję, w międzyczasie podskakując.

- Jesteśmy bff foreva! Chodźmy już cię ubrać! – powiedział Harry piskliwym głosem i wyszliśmy z pokoju. Na dole natknęliśmy się na Kate.

- Gdzie idziecie?

- Pomóc jej! – powiedział Niall i pocałował brunetkę w policzek. Wyszliśmy z domu w podskokach i wiecie co? Wyglądamy jak smerfy o.o

                                                                *2 godziny później*

- Pokaż się wreszcie no! – usłyszałam znudzony głos Nialla, a reszta zgodziła się z nim. W międzyczasie przybył Louis z walizkami i Zayn. Wciąż nie wiem gdzie ja ich pomieszczę, ale to jest plan doskonały. Niall pogodził się z Lou, który mu wszystko wyjaśnił. Zobaczymy jak się wszystko potoczy.

- Okay, już wychodzę! – powiedziałam i wyszłam ze swojego pokoju do salonu, ubrana i z wielkim uśmiechem na ustach. – I jak?

- Wyglądasz… - zaczął Zayn i zamrugał szybko.

- Naprawdę … - powiedział Harry i przetarł usta palcem.

- Daję słowo …- Niall uśmiechnął się delikatnie w moją stronę.

- Przepięknie. – zakończył Louis i podrapał się po głowie. – Jeśli ktoś będzie chciał cię zgwałcić - krzycz. Numery alarmowe masz w komórce, wpisałem Ci.

- Louis… ogarnij! – powiedziałam, gdy nagle rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Poszłam otworzyć i przed sobą ujrzałam Justina. – Cześć, nie za wcześnie?

- Liczyłem, że otworzysz mi w samej bieliźnie. – odparł, a ja zaczęłam się śmiać. Przeleciał mnie szybko wzrokiem i pocałował w policzek. – Ślicznie wyglądasz. Idziemy? Do 19:00 jeszcze godzina, ale możemy się przejść. Nie mogłem się doczekać, więc jestem wcześniej.

- Jasne. Kochany jesteś. Na razie chłopcy! Niall, wiesz co masz zrobić! – powiedziałam i przesłałam im w powietrzu buziaka, po czym razem z Justinem wsiadłam do jego samochodu i odjechaliśmy. Zapowiada się wspaniała noc!

                                                                    *Oczami Nialla*

- A więc Louis… cóż to za złowrogie spojrzenie w stronę Justina? – zapytałem, a on zaczął coś jęczeć pod nosem. – Mhm, wszystko jasne.

- No o co chodzi, no! – fuknął w moją stronę, a my zaczęliśmy się śmiać. – Jeśli chodzi ci o to czy jestem zazdrosny, to wiesz jak wyglądała nasza rozmowa 30 minut temu.

- Tak, powiedziałeś, że kochasz Kate, ale nie będziesz psuł niczego między nami i postarasz się naprawić to co zniszczyłeś między tobą a Ems. Yeah! – powiedziałem, a on potaknął. – Dobra, ja lecę. Dzięki, że daliście mnie i Katie wolną chatę. Chociaż nadal nie wiem, jak tyle osób się pomieści w tym mieszkaniu. I nie zgwałcić Emily, ok?

- Damy radę! A czy ktoś ją miał zamiar zgwałcić? – zapytał Harry udając niewiniątko, a ja ze śmiechem uderzyłem go w ramię.

- Łapy przy sobie! Na razie! – powiedziałem i wyszedłem z domu. Po 20 minutach byłem już na miejscu. Zajrzałem do mojego pokoju i ujrzałem śpiącą Kate. I dobrze! Zbiegłem na dół, przygotowałem stół, zrobiłem spaghetti i poleciałem do kwiaciarni po róże. Akurat gdy wróciłem i włożyłem kwiaty do wazonu, na dół zeszła moja dziewczyna.

- Nialler? Co ty robisz? Co to? – zapytała i przejechała ręką po stole.

- Coś dla nas. Kocham cię Katie – powiedziałem i złożyłem na jej ustach czuły pocałunek. Odwzajemniła go, a po chwili oderwaliśmy się od siebie.

- Ja ciebie też.

                                                    *Oczami Emily, 2 godziny później*

Wieczór był wspaniały. Najpierw poszliśmy do kina, potem zjedliśmy kolację i dużo rozmawialiśmy, było świetnie. Teraz spacerujemy po parku.

- Więc… kochasz Louisa, tak? – zapytał i złączył nasze dłonie. Spojrzałam na niego i westchnęłam ciężko.

- Skąd wiesz?

- Niall mi coś tam mówił…

- Ten to zawsze wszystko wszystkim musi powiedzieć. – odparłam i wygięłam usta w podkówkę. Justin zaśmiał się tylko i pocałował mnie w rękę. Jaki dżentelmen, omg.

- Słuchaj, jeśli mam ci coś poradzić, to tylko to, żebyś się nigdy nie poddawała. Wierzę w ciebie, nie ważne z kim będziesz ani co będziesz robić. – powiedział i nawet nie wiem jakim sposobem znaleźliśmy się przed moim domem.

- Dzięki Justin. Kiedy się zobaczymy?

- Wirtualnie, pewnie jutro przed moim koncertem. A w rzeczywistości za miesiąc. – oparł swoje czoło o moje i nagle zaśmiał się cicho. – To niesamowite, jak człowiek może się przywiązać do drugiego człowieka w zaledwie kilka dni.

- Będę tęsknić. – powiedziałam, a Jus pocałował mnie delikatnie w usta.

- Ja bardziej – odpowiedział i przytulił mnie mocno, po czym wsiadł do auta i odjechał. Kurczę no! To nie fair. Weszłam do mieszkania i to co zastałam, przerosło moje wszelkie oczekiwania. – Co. Się. Stało. Z. moim. Czyściutkim. Mieszkaniem!?

- Emily! To już jesteś… - powiedział Harry uwalony ciastem naleśnikowym. Cała kuchnia była uwalona! Rzuciłam torebkę na kanapę i stanęłam przed nimi.

- Louis, Zayn i Harold. Co macie na swoje wytłumaczenie? – zapytałam, a oni uśmiechnęli się niewinnie. – Dobra, najlepiej nic nie mówcie. Idźcie już, posprzątam tu.

- Louis ci pomoże! – powiedział Zayn, a Tommo zaczął pokazywać mu jakieś dziwne znaki. Nim się obejrzałam, Malik i loczek zniknęli. Super. Uwinęliśmy się ze sprzątaniem w 30 minut.

- Po co wyście chcieli naleśniki zrobić?

- Na kolacje dla ciebie… za to, że nas tutaj gościsz u siebie. – powiedział, a ja w odpowiedzi uśmiechnęłam się do niego. Nalałam sobie szklankę soku pomarańczowego i zdjęłam buty z nóg. – Miałam się wcześniej pytać. Nie powiedziałeś Niallowi o pocałunku?

- Nie, nie mówiłem – odpowiedział, a ja pokiwałam głową i napiłam się łyk napoju, gdy nagle usłyszałam głos Nialla.

- O jakim pocałunku? – zapytał, a ja wyplułam wszystko przed siebie.

- Dzięki Emily! – powiedział Louis i zaczął wycierać koszulkę z soku.

- Sorry… i Niall! Co ty tu robisz?! – zapytałam oburzona i podeszłam do niego.

- Chciałem powiedzieć, że między mną a Kate jest jak dawniej. O jakim pocałunku?

- O tym no… moim i Louisa! – powiedziałam, a Tommo spojrzał na mnie z miną w stylu „da fak?” a ja wzruszyłam ramionami.

- Całowaliście się?! I dlaczego ja nie mogłem wiedzieć!? – zapytał z wyrzutem, a ja westchnęłam. Nie chcę go okłamywać, ale widocznie muszę. Widzę, że jest szczęśliwy i nie chcę tego psuć. Zresztą – to sprawa Kate, czy mu powie czy nie.

- No… ale było dziko! A bo byś sobie coś pomyślał jeszcze! – powiedział Louis i wysilił się na słaby uśmiech. Pokiwałam głową, a Niall spojrzał na nas podejrzliwie.

- Nie mówicie mi prawdy. Jeśli nie chcecie, nie mówcie. Fajnie traktujecie przyjaciół – powiedział i wyszedł trzaskając drzwiami. NO KIERWA NO!

- No jeszcze on się obraził, genialnie! – powiedziałam i złapałam za telefon. Wybrałam numer Kate i czekałam aż odbierze.

- Halo? Spałam!

- Nic mnie to nie obchodzi! Masz powiedzieć Niallowi o twoim i Louisa pocałunku. Usłyszał moją rozmowę z Tommo i skłamałam, nie mówiąc mu o waszym pójściu w ślinę, ale mi nie uwierzył i się obraził. Masz mu powiedzieć, jasne?!

- Ale, teraz jest już dobrze… nie chcę tego niszczyć -  powiedziała i zrobiło mi się jej żal.

- Katie. Rozumiem cię, ale pomyśl, że lepiej kiedy teraz na spokojnie mu wytłumaczysz, że to wina Louisa…

- Ej! – krzyknął Lou, a ja uciszyłam go gestem ręki.

- To wtedy on to zrozumie. A jeśli nie zrozumie, to ja mu to wytłumaczę. Krzesłem. – powiedziałam i usłyszałam ciepły śmiech Kate.

- Dzięki za wszystko. Kocham cię.

- Spoko. – rozłączyłam się i opadłam na kanapę. Mam blokadę przed rozmową z Kate. Nie potrafię z nią rozmawiać. Chyba coś się popsuło między nami. – Chciałabym się wyżyć. UGH.

- Jest tylko jedna rzecz, którą musimy zrobić, żebyś się wyżyła…- Louis spojrzał na mnie i wypowiedział jedno, krótkie słowo.

- Nie ma mowy! – zaprotestowałam szybko i założyłam ręce na piersiach.

                                                              *2 godziny później*

- GOOOOOOOOOL! WYGRAŁAM! UHU! 3:2 DLA MNIE! – krzyknęłam, i rzuciłam joystick od gry na kanapę. Przez calutkie 90 minut, grałam z Louisem w Fife. I wygrałam! Rządzę!

- Jak to możliwe?! Jak mogłem przegrać z dziewczyną?! – załkał Louis, a ja zaczęłam się śmiać. Poklepałam go po ramieniu i poszłam do kuchni. Boże, już jest 1 w nocy!? GOD. – Ale serio… jak ty wygrałaś?

- Kiedyś, jak jeszcze chodziłam do szkoły w Polsce, byłam kapitanem szkolnej drużyny piłkarskiej dziewcząt.

- Nie mówiłaś! Zawsze chciałem cię zabrać na mecz, ale myślałem, że będziesz się nudzić. – powiedział i mrugnął do mnie. – Słuchaj… chciałem cię o coś jeszcze zapytać.

- Pytaj.

- Czy to prawda, że… nie będziesz mogła mieć dzieci? – zapytał cicho, a ja poczułam jak kolana mi miękną. Usiadłam na krześle i spojrzałam na niego.

- Niestety. – powiedziałam, a Louis przytulił mnie do siebie.

- Przykro mi. Nie mówmy o tym. Słuchaj… za tydzień gram w Doncaster mecz charytatywny. Może pojedziesz ze mną? – zapytał, a ja uśmiechnęłam się szeroko.

- A może wszyscy pojedziemy? Mówisz charytatywny tak? – zapytałam, a on pokiwał głową. – To nie lepiej będzie, jak pojedzie całe 1D? Będą fanki, bilety się sprzedadzą i będzie większy dochód + na pewno będą kamery, więc dodatkowa kasa na cel charytatywny.

- Jesteś genialna! – powiedział i pocałował mnie w policzek. – A teraz chodźmy spać.

- Dobry pomysł. Miłej nocy na kanapie! – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego szeroko. Poszłam się wykąpać, a potem szybko wskoczyłam do swojego łóżka. Mmm, ale dobrze.

                                                                          *Rano*

- Emily wstawaj… Ems! – otworzyłam jedno oko i ujrzałam nad sobą Harrego.

- Czego człowieku!?

- Niall i Louis się biją… - powiedział, a ja wyskoczyłam z łóżka jak oparzona. Poleciałam do salonu, jednak zastałam Nialla pijącego herbatę, Zayna nakrywającego do stołu i Louisa smażącego naleśniki.

- Harry…

- Inaczej byś nie wyszła z łóżka, no! Chociaż osobiście, dla mnie mogłabyś tam zostać, a ja razem z tobą. – wymruczał, a ja uwiesiłam mu się na szyi i pocałowałam w policzek.

- Dobra, koniec tych czułości, bo naleśniki wystygną – powiedział Lou i nałożył nam wszystkim porcję. Zabraliśmy się do jedzenia w międzyczasie śmiejąc się.

- Niall, jesteś na mnie zły? – zapytałam, a on pocałował mnie w policzek.

- Nie jestem. Rozumiem, że pocałunek to wasza sprawa. – powiedział, a ja uśmiechnęłam się delikatnie. Czyli mu jeszcze nie powiedziała. Boi się. W sumie – nie dziwie się jej. – Miała przyjść też Kate, ale poszła do pracy.

- Jaki pocałunek? – zapytał Zayn i spojrzał na mnie.

- Jej i Lou, nie mówiła wam? – ojoj robi się nie przyjemnie.

- Nie? Jedyny pocałunek o jakim wiemy, to… - zaczął Zayn, ale rzuciłam się na niego. Upadliśmy na ziemię, a ja przystawiłam usta do jego ucha.

- Powiedz coś jeszcze, a zgwałcę cię na śmierć! – wyszeptałam, a on uśmiechnął się do mnie.

- To akurat chętnie!

- Dobra, to… zabiję cię tak po prostu. Jasne? – zapytałam a on spojrzał na mnie i przygryzł wargę.

- Jesteś seksowna kiedy się denerwujesz.

- Masz dziewczynę. 

- Fakt, cicho, tego nie było!

- Co wy robicie i czemu uprawiacie seks na naszych oczach? – zapytał Louis i pomógł mi wstać z Zayna.

- Bo nam się nudzi! – odpowiedziałam i się zaśmiałam. O mały włos i Niall dowiedziałby się o wszystkim. Tylko i wyłącznie Kate może mu o tym powiedzieć, nikt więcej.

                                                                               ***

Od autorki: Witajcie Marsjanie, przybywam w pokoju! Okok, nie pytajcie, po prostu faza! Nowy rozdział i od razu wyjaśnienia. 

Per uno: Louis i Emily się pogodzili, ale to NIE ZNACZY, że ona zapomniała o tym, że Lou kocha Kate. W dalszym ciągu ją to boli, ale nikt o tym nie wie... no oprócz was.

Per drugie uno: Louis nie przestał tak nagle kochać Kate, Tomlinson wciąż będzie się starał o jej względy. Ale nikt się nie dowie... może mu się uda? Kto wie!

No to na tyle wyjaśnień. Chciałam również przeprosić, jeśli rozdział jest mało śmieszny itd. ponieważ teraz żyjemy w ciągłym stresie bo: koniec gimnazjum, wyniki z egzaminu, wybór nowej szkoły, czekanie na potwierdzenia, bla bla bla. Trzymajcie za nas kciuki, abyśmy dobrze wybrały szkoły i dostały się tam! Niech Kevin będzie z wami! Wasza Maddie xxxx 

                                                                Limit= 25 komentarzy, aha :) x