Rozdział 47

Wstałam z łóżka i spojrzałam na zegarek. Dochodziła 9 rano. Przeciągnęłam się jak kot i ruszyłam do łazienki by wykonać poranną toaletę. Dziś nawet nie miałam zamiaru się przebierać. A co tam! Piżama party! Umyłam zęby, uczesałam włosy i po chwili byłam już w kuchni. Nie zdążyłam jeszcze pomyśleć nad posiłkiem, gdy do pomieszczenia wszedł Louis.

- Cześć kochanie, co chcesz na śniadanie? – zapytałam i poczułam jego ciepłe usta na swoich. I znów miękkie nogi. Znamy się już tyle czasu, a ja wciąż zachowuje się jakbym dopiero co się zakochała. Wtf ze mną?

- Śniadanie tak? Hm, może ty w bitej śmietanie? – wymruczał mi do ucha, a ja zaczęłam się śmiać. Jego usta znów naparły na moje i przez chwilę trwaliśmy złączeni w namiętnym pocałunku gdy do kuchni wparował Harry. Boże, on to wie kiedy przyjść.

- Weźcie, ogar! Głodny jestem! – powiedział i pociągnął mnie za rękę. Odsunęłam się gwałtownie od Louisa i wpadłam w objęcia Hazzy. – Mrr, Emily ty smaczny kąsku.

- Ekhem. – odchrząknął znacząco Tommo i spojrzał spod byka na loczka.

- To znaczy… co będzie na śniadanie? – zapytał ponownie loczek, a do pytania przyłączył się Louis i Zayn, który właśnie wszedł do kuchni.

- Jajecznica?

- Znowu?! Emily tobie tylko te jajka w głowie! – krzyknął Zayn, a ja wybuchłam śmiechem.

- To przez Louisa! – powiedziałam i tym razem to Malik zaczął się śmiać.

- Co znowu ja?! – krzyknął oburzony, a Hazz położył ręce na biodrach.

- Co!? Ty się jeszcze pytasz?! Ty nic w tym domu nie robisz! Ja tylko sprzątam i gotuje i rodzę dziecko za dzieckiem, dziecko za dzieckiem, dziecko za dzieckiem! –  krzyknęłam na całe mieszkanie i wszyscy umilkliśmy, by po chwili wybuchnąć salwą śmiechu. Gdy wreszcie się uspokoiliśmy i otarłam łzy z kącików oczu, spojrzałam na tę trójkę. – To może po prostu zrobię kanapki. Z nutellą?

- Tak! A potem… - powiedział Zayn i spojrzał porozumiewawczo na Louisa i Harrego – Wpadnie Niall z Kate, Liam z Danielle i Perrie. Musimy o czymś z wami pogadać.

- Um, okay. Coś się stało? – spojrzałam po wszystkich i zatrzymałam swój wzrok na Lou.

- Nie, skarbie. Wszystko ok. – powiedział i uśmiechnął się do mnie. Niech im będzie.

                                                                             *Godzinę później*

Mój plan całodziennego piżama party nie wypalił. Właśnie skończyłam się ubierać i związałam włosy w luźnego koka, delikatnie maznęłam rzęsy tuszem, eyelinerem zrobiłam kreski i usta pomalowałam bladoróżową szminką. Weszłam do salonu i po chwili pojawił się Niall z Kate oraz Liam z Danielle i  Perrie. Blondynka od razu poszła do Zayna. Przywitaliśmy się wszyscy i spojrzałam na Louisa.

 - No więc o czym chcecie gadać? – zapytałam, a chłopcy wstali. Perrie usiadła na oparciu fotela, na fotelu Danielle, ja na drugim oparciu, a Kate za fotelem, opierała się o niego. Patrzcie, jak dziewczyny potrafią zajmować mało miejsca. Nie to co faceci, obleśne kurde… nieważne.

- No bo…- zaczął niepewnie Niall i spojrzał na nas.

- Jedziemy w trasę. – powiedział stanowczo Zayn i spuścił wzrok, obserwując swoje buty.

- Że co? – zapytała Danielle i spojrzała na Liama. – Jak długo?

- Dani, naprawdę to szybko…

- Jak długo się pytam! – krzyknęła Danielle, a ja złapałam ją za rękę.

- 10…

- Tygodni? – zapytałam z nadzieją.

- Miesięcy. – powiedział dobitnie Louis, a ja poczułam jak robi mi się słabo.

- 10 miesięcy!? To będzie znaczyło, że spotkamy się dopiero w przyszłym roku! – powiedziała łamliwym głosem Pezz, a Zayn przytulił ją do siebie.

- Gdyby to od nas zależało, nigdzie byśmy nie jechali. Niestety musimy. – powiedział Harry i posłał mi słaby uśmiech.

- Jak wy to sobie w ogóle wyobrażacie? – usłyszałam głos dotąd milczącej Kate.

- Będziemy dzwonić codziennie i… - zaczął Niall, jednak szybko mu przerwałam.

- Nie. To głupie. Nie mów tak, bo dobrze wiesz, że tak się nie stanie. Po prostu umówmy się. Gdy będziemy mieli czas i ochotę to wtedy zadzwonimy do siebie nawzajem. Przynajmniej to będzie rozmowa nie z przymusu. – powiedziałam i wszyscy zgodzili się ze mną. 10 miesięcy bez najważniejszych osób w moim życiu? Nie dam rady. Westchnęłam głęboko i starałam się opanować łzy, jednak nie udało się. Podeszłam do Louisa i oplotłam go rękami w pasie. Chłopak objął mnie ramieniem i pocałował w głowę. – Kiedy wyjeżdżacie?

- Pojutrze. – powiedział Harry i spojrzał mi prosto w oczy. – Wiem, krótki czas.

- To słuchajcie zrobimy tak. Dzisiejszy dzień i jutrzejszy, spędzimy parami. No wiecie. Ja i Louis, Kate i Niall, Harry i…

- Właśnie! Chciałem wam powiedzieć, że mam dziewczynę. – powiedział Harry, a w jego oczach zauważyłam ten blask. On się zakochał!

- Naprawdę? To świetnie. Tylko mam nadzieję, że ta dziewczyna jest normalna, a nie jak te inne twoje… - powiedziałam i powstrzymałam śmiech, przypominając sobie jak jedna z jego dziewczyn leżała pod stertą śmieci.

- Tym razem jest inna. To directionerka. Wpadłem na nią 3 tygodnie temu w sklepie. Jest naprawdę urocza. Nieśmiała, piękny uśmiech, mądra. Mam jej zdjęcie! – powiedział entuzjastycznie i pokazał nam swoją dziewczynę.

- Wygląda na miłą i jest ładna. – powiedziała Kate i złapała Harrego za ramię. – Dobry wybór.

- Zgodzę się. Więc świetnie! Każdy spędzi czas ze swoją drugą połówką. A jutro wieczorem, gdy już będziecie spakowani, zrobimy sobie pożegnalnego grilla w naszym dawnym wspólnym domu. Zgoda? – zapytałam, a wszyscy się zgodzili. Po chwili nie było już Liama z Danielle i Kate i Nialla. Zayn powrzucał wszystkie swoje rzeczy do walizek i pojechał razem z Perrie do jej mieszkania. To samo zrobił Harry. Zostaliśmy z Louisem sami.

- Co robimy? – zapytał i pocałował mnie w nos. Zaśmiałam się cicho i spojrzałam na niego.

- Pakujemy Cię. Pewnie zejdzie nam czas do wieczora. – powiedziałam cicho i ruszyliśmy do naszego pokoju. Otworzyłam jedną z wielu walizek i zaczęłam składać jego ubrania.

- To ja zabiorę się za rzeczy z łazienki. – powiedział po cichu i zniknął. Rzuciłam rzeczy i dałam się ponieść emocją. Łzy leciały ciurkiem po moich policzkach a ja złapałam jedną z jego koszulek, którą tak uwielbiałam. Louis chyba chciał się o coś zapytać, jednak gdy zauważył, że płaczę podszedł do mnie, siadł obok i przytulił do siebie.

- Nie weźmiesz tej koszulki, prawda? – zapytałam i pokazałam mu zwój w mojej ręce. Pamiętna koszulka ze znakiem Supermana.

- Nie skarbie, zostawię ją tu. Nie płacz, to mnie boli. – wyszeptał w moje włosy i otarł swoim policzkiem o mój.

- Przepraszam, ale nie wyobrażam sobie 10 miesięcy bez ciebie, bez reszty 1D.

- A ja nie wyobrażam sobie, że przez ten okres czasu będę budził się, a ciebie nie będzie obok. Jednak pocieszam się tym, że jak wrócę… to wtedy weźmiemy ślub. W przyszłym roku. Na wiosnę. – powiedział, a ja spojrzałam na niego i westchnęłam.

- Chcesz tego? – zapytałam i Louis złączył nasze usta w pocałunku.

- Najbardziej na świecie.

                                                   *Następnego dnia: późne popołudnie*

Szykowaliśmy się właśnie na grilla. Postanowiłam ubrać się wygodnie i w ogóle. Rozpuściłam włosy, zrobiłam lekki makijaż i weszłam do salonu, gdzie czekał już  Louis. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się zawadiacko.

- Panie brudnopis, seksownie panu w tym podkoszulku. – powiedziałam i pocałowałam go w usta. Louis zaśmiał się i przyciągnął mnie do siebie.

- Wiem, że tatuaże cię kręcą, sama masz dwa. – powiedział i klepnął mnie w tyłek. Spojrzałam na swoje tatuaże. Zrobiłam je całkiem nie dawno. Jeden znajdował się na nadgarstku.  „Unbreakable” brzmiał napis. Niezniszczalna. A drugi na karku, był to znak wieczności. Odwróciłam się do Louisa i przygryzłam wargę.

- Chcesz powtórkę z wczoraj wieczora? – poruszałam znacząco brwiami, a Louis zamruczał.

- Chętnie, jednak nie mamy czasu. Może potem? – zapytał, a ja zaczęłam się śmiać. Złapaliśmy się za ręce i wyszliśmy z domu. Postanowiliśmy iść na nogach, zrobić sobie mały spacer. Po 30 minutach byliśmy na miejscu. Gdy tylko Kate nas zobaczyła, rzuciła się w naszą stronę.

- Niall mi się oświadczył! – krzyknęła i rzuciła mi się na szyję. Że co!? OMG!

- Jejku, gratuluję, tak się cieszę! – powiedzieliśmy na równo z Louisem i przytuliliśmy się do siebie.

- Pokazuj pierścionek! – powiedziałam, a ta wystawiła palec z ów rzeczą. – Jest śliczny! Nawet podobny do mojego! – zapiszczałam i pokazałam swój. Zaczęłyśmy skakać gdy nagle pojawił się Niall. Rzuciłam się na niego, a on zaczął się śmiać. – Gratuluje wam!

- Dzięki! – powiedział i odwzajemnił uścisk. – Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego Perrie biegnie jak oszalała w naszym kierunku?! – zapytał gdy zobaczyliśmy Zayna i Perrie. Nagle dziewczyna rzuciła się na mnie i Kate.

- Zayn się oświadczył! OMFG, rozumiecie to!? Jestem… o boże! – powiedziała i zaczęła podskakiwać. Znowu!? Następna para?! Ile tu miłości! Pezz pokazała pierścionek. Jezu, jaki śliczny!

- Jest cudowny! Niall się oświadczył Kate! – powiedziałam i cała trójka zaczęła piszczeć. W końcu się uspokoiłyśmy. – Tak się cieszę, dziewczyny.

- My również! – powiedzieli Liam i Danielle , którzy właśnie dołączyli. Kiedy skończyliśmy sobie gratulować, pojawił się Harry  i jego nowa dziewczyna.

 - Kochani, oto moja dziewczyna – Victoria. – powiedział Harry, a dziewczyna nieśmiało się uśmiechnęła.

- Miło mi was poznać. – powiedziała, a ja uścisnęłam ją serdecznie.

- Nam ciebie również! Chodź, pokażemy ci wszystko. – powiedziałam i poszłyśmy w kierunku domu. Zapowiada się naprawdę ciekawie!

                                                             *Następnego dnia, wyjazd*

Na noc, wszyscy zostaliśmy w domu 1D. Przywieźliśmy tu walizki chłopaków, a za chwilę ma się pojawić Tourbus i zabrać ich na pierwszy koncert. Stalismy przed domem i milczeliśmy. Nagle zajechał wielki autobus  z napisem „beat the street”.

- Czyli co… żegnamy się. – powiedziała Danielle i otarła łzy z policzka. Wtuliła się w Liama. Podeszłam do Louisa i pocałowałam go w usta.

- Kocham cię Louis. – powiedziałam, a  chłopak otarł moje łzy z policzka. Przytulił mnie mocno do siebie i zaczął głaskać po plecach.

- Ja ciebie też kocham, Ems. Zobaczysz, szybko minie. – powiedział, a ja pokiwałam głową. Po kolei zaczęłam żegnać się z resztą 1D, tuląc ich i mówiąc jak bardzo ich kocham i że będę tęsknić. Ochrona włożyła ich walizki do schowka, a oni sami weszli do środka Tourbusa. Autobus odpalił, chłopcy wyjrzeli jeszcze przez okno. Po chwili zniknęli za zakrętem.

- 10 miesięcy tak? – zapytała Perrie, a my pokiwałyśmy głowami. – W dupie się ich szefom poprzewracało.

                                                                  *4 miesiące później*

No cóż. Chcecie wiedzieć pewnie, co się zmieniło, czyż nie? No więc… zaczęłam studiować. Dokładnie to prawo. Dołączyłam w połowie semestru, ale nadrobiłam wszystko. Idzie mi naprawdę dobrze. Kate pracuje w innym miejscu. Dokładniej, to załatwiłam jej pracę w kawiarence przy moim uniwersytecie. Pracuję tam razem z nią, popołudniami. Sprzedałam mieszkanie, które dostałam od rodziców i zamieszkałam z Kate. To była decyzja moja i Louisa, bo stwierdził, że jak wróci to kupimy sobie dom i tam zamieszkamy we dwójkę, tuż po ślubie. Danielle i Perrie wprowadziły się do nas. Mieszkamy we 4. Miała być jeszcze Victoria, ale wciąż mieszka z rodzicami. Dani… jest w ciąży. No cóż, to 3 miesiąc. Jesteśmy takie podjarane, nie mówiąc już o Liamie. Perrie razem z LM, nagrywa materiał na następną płytę. Jesteśmy zabiegane i w sumie spotykamy się wieczorami, przy lampce wina lub przy kakao. Ale teraz to się zmieni! Jest sierpień i mamy wszystkie wolne. Więc postanowiłyśmy się wybrać na wspólne wakacje, do Los Angeles. Akurat chłopcy mieli w tym czasie 2 koncerty tam, a potem wolne. Więc zapowiadały się urocze wakacje! Spakowałam ostatnią torbę i zeszłam na dół. Dziewczyny już czekały.

- Emily, ty zawsze najdłużej! – krzyknęła Perrie, a ja wystawiłam język, Zaśmiałyśmy się i ruszyłyśmy na lotnisko. Baduuuuum, ale będzie.

                                                                    *Tydzień później*

- Jeszcze raz chlapniesz mnie wodą, a walnę ci miotłą w twarz! – krzyknęłam do Harrego i poprawiłam się na leżaku. Całą 9 (Victoria nie mogła pojechać – Harry rozpacza) byliśmy na jednej z plaż w LA. Jest zajebiście, szkoda tylko, że za 2 tygodnie musimy wyjeżdżać.

- No, ale Emily chodź ze mną do wody. – zajęczał Harry, a ja westchnęłam.

- Dobra, tylko zdejmę te ubrania. – powiedziałam i zdjęłam koszulkę ze spodenkami, by po chwili być w samym stroju kąpielowym. Harry wytrzeszczył oczy i uśmiechnął się cwanie do Louisa.

- Patrz, ja tylko powiedziałem słowo, a ona się rozebrała. A tobie ile czasu to zajmuje? – zapytał, a Tommo zrobił wściekłą minę i zaczęli się gonić po plaży. Zaśmialiśmy się wszyscy gdy poczułam jak Niall podnosi mnie i biegnie ze mną do wody.

- Co ty robisz czubku, postaw mnie! – krzyknęłam ze śmiechem, lecz było za późno. Poczułam jak się zanurzamy i po chwili byłam cała mokra.

- Kto pierwszy do tamtej skały, ten wygrywa! – powiedział i zaczęliśmy płynąć. Po chwili Niall był pierwszy, a ja po sekundzie przypłynęłam za nim. – WYGRAŁEM!

- Pffs i co z tego? Ja jestem ładniejsza. – powiedziałam i zaczęliśmy się śmiać. Popłynęliśmy powrotem do brzegu i wyszłam z wody. Spojrzałam na Liama i Danielle z lekko zaokrąglonym brzuszkiem. Wyglądali tak… cudownie. – Nie uważasz, że Liam i Danielle są piękną parą?

- Tak. – powiedział i zobaczyłam smutny wyraz twarzy.

- Co się stało?

- Liam chce opuścić zespół, ze względu na ciążę Dani. – powiedział Nialler, a ja zachłysnęłam się powietrzem.

- Że co?! A Danielle się zgodziła? – zapytałam, a on pokiwał przecząco głową.

- Nawet jej jeszcze nie mówił o tym. Rozumiem go, ale… to będzie oznaczać, że nasz zespół przestanie istnieć. Bo bez niego to nie możliwe. Jesteśmy rodziną. One Direction tworzy 5 osób, nie 4. – powiedział i usiadł na piasku. Usiadłam obok i przytuliłam  się do niego.

- Rozumiem Cię. Na pocieszenie mogę Ci powiedzieć jedno – Danielle, nigdy w życiu się na to nie zgodzi. Ona wie, że on kocha was i directioners. Nie pozwoli na to, żeby przez nią rezygnował z tego co jest dla niego ważne. One Direction będzie wieczne, zobaczysz. – powiedziałam, a on uśmiechnął się do mnie i pocałował mnie w policzek.

- Dzięki Emily, ty zawsze wiesz jak poprawić człowiekowi humor. – powiedział gdy nagle z naszym kierunku podbiegła reszta naszych przyjaciół.

- Kto ostatni w wodzie, ten stawia dziś flaszkę dla wszystkich! – krzyknął Harry i zaczęła się pogoń w stronę oceanu. Normalnie jak dzieci.

                                                                  *Tydzień później*

- Kocham Cię Louis, do zobaczenia za 6 miesięcy. – powiedziałam i wpiłam się w jego usta. Po chwili razem z dziewczynami byłam już w samolocie powrotnym. Wszystko co dobre niestety się kończy. Na razie mam zajęcie. Ale tęsknoty za 1D i w szczególności za Louisem, nic nie wypełni.

                                                                  *Miesiąc później*

- Tak! Tak! Tak! Tak! – wpadłam do domu szczęśliwa i rzuciłam się na kanapę obok Perrie. Ta spojrzała krzywo na mnie i zaczęła się śmiać. Z kuchni wyszła Danielle z już znacznie bardziej widocznym brzuszkiem. Wybiła też Liamowi z głowy odejście z 1D. Na szczęście. Kate rozpoczęła studia dzienne na wydziale humanistycznym. Będzie nauczycielką angielskiego! Zrezygnowała z pracy w kawiarni z czego jej rodzice bardzo się cieszą. Zaczęli jej pomagać finansowo, dzięki czemu może w całości oddać się nauce. Ja zrobiłam to samo.

- Co się stało? – zapytała Kate, która właśnie weszła do domu i zdjęła buty.

- Zdałam kolokwium na 5! Jestem geniuszem! – powiedziałam, a reszta zaczęła mi bić brawo.

- Przyszła pani prawnik. Przyszła żona Louisa Tomlinsona. Żyć nie umierać! – powiedziała Danielle, a ja uśmiechnęłam się szeroko. Żebyś wiedziała Dani. Żyć. Bawić się. Kochać. Nigdy nie umierać.

                                                                             ***

Od autorki: Cześć kochani. Chcę tylko powiedzieć, że następny rozdział nie pojawi się przez jakiś czas. Druga autorka ma ciężki okres w swoim życiu, musi odpocząć. Mam nadzieję, że zrozumiecie. Enjoy xxxxx Maddie. 

Limit = 25 komentarzy :) x