Rozdział 15

 Rozdział dedykowany Nathie <3 Dziękujemy za tyle dobrych słów misiaku  <3

Ja naprawdę nie miałam już sił. Wola walki ustąpiła wtedy kiedy zemdlałam. Mój plan był prosty – jeśli go nie uratują, zażyje jakieś tabletki i gra skończona. Umrę przy nim  i dla niego – takie były moje założenia. Jednak... bóg istnieje... zostawił go dla nas.

- Wiedziałem, że nas nie zostawi. – powiedział Harry, a ja spojrzałam zdezorientowana w stronę łóżka Louisa. Miał otwarte oczy i delikatny uśmiech na ustach.

- Nigdy Harreh, nigdy. – powiedział Lou i uśmiechnął się szerzej. Harry rzucił się na niego, przytulając go z całych sił, a w całej sali rozległ się zmęczony, lecz donośny, śmiech Tommo. Po kolei przytulali go wszyscy – od szczęśliwego Nialla do roześmianej Dan. Kiedy już wszyscy go przytulili, ja stałam wciąż sparaliżowana. Wszyscy spojrzeli na mnie z błyskiem w oku. Uśmiechnęłam się tylko nieśmiało do Louisa i pomachałam delikatnie. Głupio mi było jakoś tak.

- Cześć.. miło widzieć twój uśmiech, wiesz? -  powiedziałam a Louis jeszcze szerzej się uśmiechnął. Harry podszedł do mnie i potrząsnął mną.

- Tylko tyle masz mu do powiedzenia? Po tym co sobie powiedzieliście wcześniej? – zapytał Harry szczęśliwy i zdezorientowany równocześnie. Louis zrobił pytającą minę.

- Kiedy wcześniej? Ja nic nie pamiętam... – powiedział, a Harremu opadły ręce. Wszyscy spojrzeli na mnie wzrokiem mówiącym "Spokojnie, Em na pewno sobie przypomni".  Lekarz odchrząknął i spojrzał pocieszająco na mnie.

- No cóż... jak mówiłem wiara jest silna bronią. W każdym razie zabieram go teraz na badania. – powiedział i szybko dwie pielęgniarki przesadziły go na wózek, po czym wyjechali z sali. Rzuciłam się na łóżko i westchnęłam ciężko.

- Emily, na pewno sobie przypomni… nie mógłby zapomnieć o czymś tak ważnym. – powiedziała Kate i usiadła obok mnie.

- A wiecie co? Może to i lepiej, że nie pamięta... był na jakimś haju, pewnie nawet nie mówił prawdy. – wyszeptałam a Liam szturchnął mnie lekko.

- Przestań tak mówić! On cię kocha, i ty jego też. – powiedział, a Dani pokiwała głową. Akurat w tym momencie pielęgniarki z powrotem przywiozły Lou. Szybko się ulotniły, a Louis spojrzał na mnie.

- Kogo kochasz? I kto kocha ciebie? – zapytał i spojrzał po nas wszystkich. Zayn wyrywał się do odpowiedzi jednak rzuciłam w niego poduszką.

- Moją maskotkę. Tak, tak. – powiedziałam, jednak było widać, że mi nie uwierzył. – Tak właściwie... czemu tak szybko z tego badania wróciłeś?

- Sala była zajęta. – odpowiedział oschle i delikatnie podniósł się, przechodząc na łóżko. – Może pojedziecie do domu? Wyglądacie na przemęczonych.

- Ja zostaję. – powiedziałam, jednak Louis szybko zaprzeczył.

- Nie trzeba. Poradzę sobie. – powiedział i nawet nie patrząc na mnie, pomachał reszcie i odwrócił się plecami do nas. Wyszliśmy z sali a ja byłam zdziwiona i zła.

- Co mu odbiło co? Dlaczego stał się taki oschły w stosunku do mnie? – pytałam kiedy wsiadaliśmy do auta. Niall spojrzał na mnie sceptycznie i uśmiechnął się kpiąco.

- Emily, pomyśl jak on się poczuł, jeżeli dowiedział się, że ty kogoś kochasz?

- Ale przecież chodzi o niego!

- Ale on o tym nie wie! Ma pewnie teraz złamane serce, ot co. – powiedział a wszyscy wydali głośne "Właśnie!". Spojrzałam na nich i westchnęłam.

-Może macie racje... ale brak mi odwagi, żeby powiedzieć mu co czuję.

- Skarbie, wtedy powiedziałaś, teraz też ci się uda. - powiedział Zayn i akurat dojechaliśmy na miejsce. Wysiedliśmy z auta i weszliśmy do domu. Liam z Dani udali się na spacer, twierdząc, że muszą odreagować. Nasza reszta usiadła w salonie. Niall i Kate rozsiedli się na kanapie, Harry obok mnie na ziemi, a Zayn na fotelu. Spuściłam głowę, a kiedy ją podniosłam, napotkałam wzrok Nialla.

- Czego?

- Głodny jestem. – powiedział i uśmiechnął się wesoło.

- A co ja kucharka? Niech ci Kate coś zrobi.

- Ale ja bym zjadł tacos.

- I co w związku z tym? - zapytałam, a Harry spojrzał na Nialla domyślając się o co chodzi.

- Ty robisz najlepsze tacos! – powiedział a Harry i Zayn pokiwali głowami. Kate spojrzała na Nialla złym wzrokiem.

- Ej!

- Przepraszam Katie, ale… ty za to robisz lepsze kanapki! – powiedział a ja zaczęłam się śmiać. Niall cmoknął Kate w policzek, a ja udałam się do kuchni. Po godzinie na stole stały pyszne tacos. Farbowany chwycił jednego i zaczął mruczeć.

- Ale mi dobrze... jejku Emily… EMILLYYYYYYYYYY! -  zaczął krzyczeć Horan a ja spojrzałam na niego przerażona.

- Doszedłeś już czy nie? – zapytałam a reszta wybuchnęła śmiechem.

- Tak doszedłem. Dziękuję ci za te wspaniałe popołudnie. Nigdy jeszcze tak wspaniale się nie czułem. – powiedział Niall, a Kate strzeliła udawanego focha, bo było widać, że chce jej się śmiać.

- Oh Niall kocie, ty też byłeś wspaniały. Tylko umiesz sprawić, że mogę krzyczeć. Jesz te tacos z taką pasją... mrr. - powiedziałam i znów zaczęliśmy się śmiać. Kate pogroziła mi placem, a ja uśmiechnęłam się szeroko. -  Nie no Katie … Horan jest cały twój!

- No ja myślę! – powiedziała i pocałowali się słodko.

- Zostawmy już temat tacos… Emily... kiedy porozmawiasz z Louisem? – zapytał Harry, a wszyscy spojrzeli na mnie uważnie.

- Nie wiem, może jutro.

- Może? Dziewczyno! Wyjaw wreszcie to co czujesz… dobrze wiesz, że on cię kocha. – powiedział Zayn a ja spojrzałam na niego wesoło.

- Nie mów hop za nim nie skoczysz. – powiedziałam i uśmiechnęłam się delikatnie. Odstawiłam talerz z tacos i weszłam na górę po schodach. Wpadłam do pokoju mojego i Tommo. Ogarnęłam tu trochę, złapałam koszulkę Louisa ze znakiem supermana na klatce piersiowej  i postanowiłam się umyć. Po 20 minutach, w koszulce Louisa wyszłam czysta i stanęłam jak wryta. Na łóżku siedział Harry i oglądał zdjęcia Tomlinsona.

- Co ty tu robisz? – zapytałam i wytarłam ręcznikiem włosy.

- Nie chciałem siedzieć tak sam u siebie... ale jeśli ci przeszkadzam to...

- Nie no co ty! Wcale mi nie przeszkadzasz. - powiedziałam i uśmiechnęłam się wesoło. Wzrok Harrego spoczął na moim ciele. Był tak przenikliwy, że miałam wrażenie iż widzi moją bieliznę. Zarumieniłam się delikatnie, co Harry zauważył bo szybko odwrócił wzrok.

- Dziękuję ci, że byłaś przy mnie kiedy Louis... kiedy jego stan był zły. – powiedział, a ja usiadłam obok niego i złapałam go za rękę.

- To ja ci dziękuję! Gdyby nie ty to... pewnie byłoby ze mną krucho. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego nieśmiało. Przytulił mnie mocno i nagle poczułam coś mokrego na mojej koszulce – to były łzy Harrego. Otarłam je z jego policzka i spojrzałam na niego z troską.

- Masz na sobie jego koszulkę... tą z czasów x-factora. Wtedy byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, a on był taki zabawny, spontaniczny. I wszystko się zmieniło odkąd zaczął się spotykać z El... stał się taki sztuczny, nie prawdziwy, taki... nie mój. Ale pojawiłaś się ty... sprawiłaś, że znów się stał tamtym Louisem z czasów XF. Ty sprawiłaś, że ja i on znów jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Dziękuję ci za to Emily, z całego serca. -  powiedział Harry, a ja miałam łzy w oczach. Pogłaskałam go po policzku i przytuliłam mocno.

- Nie ma sprawy Harreh, nie ma sprawy. – powiedziałam i uśmiechnęłam się wesoło. Resztę wieczoru spędziliśmy na pogaduszkach, bitwie na poduszki i śmiechu. Było grubo po 24.00 kiedy poszłam spać. A w nocy śniłam o… uśmiechu Louisa.

                                               *Rano*

Obudziłam się wypoczęta i zadowolona. Dzisiaj miałam prosty plan – porozmawiać z Louisem o tym o czym zapomniał – o miłości. Szybko się odświeżyłam i ubrana w to zeszłam na dół, gdzie czekała już  Kate, Niall i Zayn. Uśmiechnęłam się do nich i złapałam kanapkę z talerza.

- Cześć misiek. Wstałaś w sam raz, właśnie jedziemy do Louisa. Czekamy tylko na Harrego. - powiedział Zayn, a ja pokazałam mu kciuk w górę.

- A Liam i Dani?

- Już tam są. – powiedział i wyszczerzył swoje białe ząbki. Z góry właśnie zszedł Harry, przy okazji potykając się o pudełko z napisem "Niallowe" i prawie się przewracając. Udaliśmy się do samochodu i po 15 minutach byliśmy pod szpitalem. Pod salą czekali już Danielle i Liam  ze złymi minami.

- Ej, ej gołąbki co się stało? – zapytałam, a Liam spojrzał na mnie wściekłym wzrokiem, że aż odskoczyłam do tyłu.

- Pytaj się jego nie mnie. – powiedziała Dan, a ja i reszta wydaliśmy głośne "ŁOT DE FAK?" – Pokłóciliśmy się.

- O co? – zapytała Kate i spojrzała na nich.

- O dziecko. – powiedział Liam, a ja poczułam jak nogi mi miękną. Usiadłam na krześle i spojrzałam na miny pozostałych. Były dokładnie takie.

 - Będziecie mieli dziecko!? – krzyknęłam na cały korytarz, aż wszyscy się na mnie spojrzeli.

- Co? Nie! Jakieś dziecko tu przyszło i się zapytało czy znajdziemy jego mamę. No i się pokłóciliśmy kto go zaprowadzi. – powiedział Li, a ja walnęłam się w czoło.

- Idioci.  – uciął krótko Harry i weszliśmy do sali. Louis siedział na łóżku i czytał jakąś gazetę. Kiedy zobaczył nas uśmiechnął się szeroko. Odłożył gazetę i pomachał nam energicznie.

- Cześć ludzie! Stęskniłem się. – powiedział i uśmiechnął się do wszystkich – ale nie do mnie.

- Cześć Tommo. Co słychać? – zapytałam, a on spojrzał na mnie zły.

- Nagle cię to interesuje? – zapytał zdenerwowany, a ja zrobiłam złą minę.

- Interesowało mnie zawsze! Dla twojej informacji kiedy tu leżałeś, ja siedziałam cały czas przy tobie, pragnąć abyś się wreszcie obudził! – krzyknęłam i kątem oka zobaczyłam jak reszta wycofuje się z sali.

- Uważaj bo ci uwierzę! Na pewno siedziałaś gdzieś z tym gościem, którego "kochasz"! – krzyknął, a ja spojrzałam na niego nieśmiało.

- Masz rację. Siedziałam z nim. Cały czas, nie ruszałam się z miejsca. Ani na krok. – powiedziałam, a on spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

- Powiedz mi kto to.

- Proszę bardzo. – powiedziałam i uśmiechnęłam się nieśmiało. – Louis William Tomlinson.  – kiedy Lou usłyszał swoje imię i nazwisko momentalnie jego twarz przybrała łagodny i zdziwiony wyraz. – Nie pamiętasz tego, ale...  po tym wypadku obudziłeś się na chwilę. Zacząłeś mnie przepraszać i w ogóle... no i... no wiesz... wyznaliśmy sobie miłość. Ja wiem, że byłeś nie w pełni przytomny, więc jeśli po prostu wcale nie czujesz tego co ja to... - zaczęłam ale nie dokończyłam bo Louis podniósł się z łóżka, podszedł do mnie i pocałował z całej siły.  Jego ręce spoczęły na moim pasie, a moje na jego szyi. Trwaliśmy tak złączeni w pocałunku, gdy nagle usłyszeliśmy oklaski.

- NARESZCIE . KURWA NARESZCIE! - krzyknął Zayn i zaczął machać rękami i nogami w przód i tył jakoś tak. Podeszłam do niego i walnęłam go w twarz.

- Dziękuję. Odwala mi.  – powiedział , ale uśmiechnął się przy tym jakoś tak... psychopatycznie.

- Mówcie mi tu zaraz... wyznaliście sobie miłość? – zapytała Kate, a wszyscy zrobili wyczekujące miny.  Spojrzeliśmy po sobie z Louisem i uśmiechnęliśmy się.

- Nie, ale mówię to teraz. Kocham cię Emily. – powiedział, a ja pogłaskałam go po policzku i złączyłam nasze dłonie.

- Ja ciebie też kocham Louis. – powiedziałam, a wszyscy zrobili głośne "aww". Nagle do sali wpadł lekarz.

- Panie Tomlinson?

- Tak?

- Co pan tu robi 

- Stoję?

- Ale powinien pan leżeć?

- Nie?

- Tak?

- Nie?

- Tak?

- Zamknąć się! – krzyknęłam i spojrzałam na lekarza oraz Lou. - Uspokójcie się natychmiast.

- Masz rację Emily. Ale i tak się masz położyć Louisie. -  powiedział lekarz i popchnął go delikatnie.

- Nie? – zaczął Louis, ale tym razem ja go popchnęłam na łóżko. - Teraz ci się zachciało Emily?

- Och zamknij się głupku i odpoczywaj. – powiedziałam i przykryłam go kołdrą, po czym pocałowałam go w usta.

- Ej jak myślicie czy te auto, które chciało potrącić Emily... to było specjalnie czy przypadkowo? – zapytał Harry i spojrzał na mnie, a potem na Louisa.

- Wolałbym myśleć, że to był czysty przypadek. – powiedział Tommo i zacisnął usta w wąską linię. Podeszłam do niego i pogłaskałam po głowie.

- Niestety ja jestem pewna, że to było specjalnie. I nawet wiem kto siedział w tym samochodzie. – powiedziałam a wszyscy spojrzeli w moją stronę. – To była Eleanor. Jestem tego nawet więcej niż pewna. - powiedziałam a wszyscy wydali okrzyk zdziwienia. Louis podniósł się z łóżka i spojrzał na mnie badawczo.

- Jakoś ciężko mi uwierzyć, że mogłaby… przecież ona jest taka kochana, słodka i niewinna. – powiedział Louis, a mnie zakuło serce. Może on nadal ją kocha?

- Tommo pomyśl, jak się poczuła kiedy z nią zerwałeś. Pewnie pomyślała, że to przeze mnie i chciała mnie zniszczyć. Kobieta zraniona jest nieprzewidywalna. – powiedziałam, a Zayn spojrzał na mnie krzywo.

- Jeżeli ty normalnie jesteś nieprzewidywalna to ja nie chcę wiedzieć co będzie jak ktoś cię zrani. – powiedział i wszyscy zaczęliśmy się śmiać. Następne godziny spędziliśmy na śmianiu się, gadaniu i graniu w butelkę. W pewnym momencie poczułam wielką ochotę na kawę.

- Dobra kurczaki, idę po kawę. Chce ktoś coś? – zapytałam i nagle wszyscy zaczęli wykrzykiwać swoje prośby. Zapisałam wszystko na kartce i uśmiechnęłam się. - Kto mi pomoże? – i nagle wszyscy umilkli. Złapałam za ramię Nialla, bo był najbliżej i wyciągnęłam go z sali.

- Dlaczego wzięłaś mnie? Czyż nie jestem za słodki? – zapytał, a ja spojrzałam na niego.

- Nie nie jesteś. A teraz rusz seksowną dupę i chodź! – powiedziałam i poszliśmy w stronę automatów z kawą. Farbowany zarzucał jakimiś żartami  i o dziwo były śmieszne. Nagle stanął jak wryty.

- Ej Nialler co ci jest? Niall? FARBOWANY! – krzyknęłam, a on nagle zatkał mi usta i wciągnął do jakiegoś schowka na miotły. Spojrzałam na niego dziwnie.

- Słuchaj... pragnę ci przypomnieć, że ja i ty jesteśmy w związkach więc nie licz na żaden szybki numerek.

- Emily... że co!? Nie! Tam na zewnątrz jest taka dziewczyna... dokładnie moja była. Ona mnie śledzi od kilku dni, chce żebym znów z nią był. – powiedział blondynek, a ja wytrzeszczyłam oczy.

- No chyba ją coś boli, ja jej zaraz tu wytłumaczę, że... – i nie dane mi było dokończyć ponieważ drzwi do schowka się otworzyły, a że ja i Niall się o nie opieraliśmy to wypadliśmy na zewnątrz. Spojrzałam do góry. Nade mną stała brunetka, średniego wzrostu. Miała tyle tapety na ryju, że spokojnie mogłam wytapetować nią sobie pokój. Niall podniósł się i podał mi rękę abym ja też mogła.

 - Niall! Ale przypadek! Nie wiedziałam, że cię tu znajdę. – powiedziała plastikowa, a Niall uśmiechnął się krzywo.

- Oczywiście. Margaret, słuchaj przestań za mną chodzić jasne?

- Ale ja chcę tylko, żebyśmy byli znowu razem!

- Odsuń się wyrobie przetwórni plastiku, bo jak zaraz tego nie zrobisz to poczujesz gniew Sparks. – powiedziałam do tej całej Margaret, złapałam kawy i razem z Niallem udaliśmy się w stronę sali Louisa.

- Emily... dzięki.

- Ty mi nie dziękuj, tylko lepiej powiedz to Kate. – powiedziałam i stanęłam przed drzwiami do sali Tommo.

- Nie mogę. Nie chcę, żeby ona się nie potrzebnie denerwowała. – powiedział i stanął naprzeciwko mnie.

- Ale ona musi wiedzieć! – krzyknęłam i spojrzałam zła na niego.

- NIE! – również podniósł głos. Nagle drzwi od sali otworzyły się. W progu stała Kate i Zayn.

- Stało się coś? Czemu się kłócicie? – zapytała Kate i wzięła ode mnie kawy.

- Nie. Nic się nie stało. Jeszcze. - powiedziałam i spojrzałam na Nialla. Dam mu trochę czasu... musi powiedzieć Kate co jest grane. A jeśli nie zrobi tego... to ja to zrobię.

                                                            ***

Od autorki: Siemano kurczęta! Nowy rozdział na blogu i w życiu bohaterów. Jak napisałam na początku, rozdział jest dedykowany Nathie, ponieważ jej komentarz mnie wzruszył i to bardzo <3 Dziękujemy ci skarbie za te miłe słowa xx Dobra, pytania na dziś:

1. Jak myślicie... Louis naprawdę kocha Emily? Czy jednak El wciąż coś dla niego znaczy?

2. Czy Margaret (była Nialla ) namiesza w związku Nialla i Kate?

3. Kto jest waszym ulubionym bohaterem tego opowiadania? 

Do następnego niedźwiadki! <3