Rozdział 17

Dobra. Sprawa wygląda tak: Niall to totalny głąb, pokłóciliśmy się i nie rozmawiamy ze sobą. Kate nie usłyszała całej rozmowy. Wcześniej poleciały takie wyzwiska jak: kapuściany imbecyl, pasztetowy pustak, farbowany ćwok i głupia marchewka. Ale bardzo dobrze, że Kate usłyszała resztę. Teraz przynajmniej dowiedziała się prawdy.

- ŻE CO!?  - krzyknęła Johnson, zdziwiona, zszokowana tym co Niall jej powiedział. Sama jestem zszokowana, bo nie powiedział mi wszystkich faktów, które wyjawił teraz. - Chcesz mi powiedzieć, że jakaś laska śledzi cię, bo cię kocha i do tego jest w ciąży?

- No tak mi powiedziała, dla tego tu przyjechała... – powiedział a ja spojrzałam na Nialla jak na debila.

- Niall nie mamy o czym rozmawiać. Jak mogłeś ukrywać przede mną, że będziesz miał dziecko! Do cholery jasnej, jesteśmy razem! – powiedziała i w szybkim tempie opuściła pokój. Horan chciał wybiec za nią jednak go powstrzymałam.

- Jesteś patałachem i debilem wiesz? I nie próbuj jej teraz przepraszać bo i tak to nie ma sensu. – powiedziałam i chciałam wyjść jednak poczułam jego rękę na nadgarstku.

- Nie masz prawa mnie obrażać. To nie twoja sprawa!

- Wal się. Nie wiem w ogóle jak ja mogłam się z tobą przyjaźnić! – powiedziałam, a Niall spojrzał na mnie jednocześnie złym i smutnym wzrokiem.

- Ja też nie wiem, jak mogłem nazwać cię najlepszą przyjaciółką i powierniczką sekretów. – powiedział, a ja wyrwałam rękę z jego uścisku i szybkim krokiem wyszłam z pokoju, trzaskając przy tym drzwiami. Otarłam łzę z policzka i udałam się do mojego pokoju, w celu pogadania z Louisem.

- Nie mogę! Kurwa! Niall to jakaś rzodkiewka bez… bez... UGH! Przez niego stałam się Strasburgerem! Louis... słuchasz mnie? – zapytałam, bo Louis po mimo tego, że siedział i patrzył na mnie był jakby nie obecny.

- Słuchaj Emily musimy pogadać... tak sobie myślałem i chyba... wrócę do Eleanor. – powiedział, a ja spojrzałam na niego z niedowierzaniem.

- Słucham?

- Emily ja .. przemyślałem wszystko. Jest mi z tobą okay, ale chyba pomyliłem zauroczenie z zakochaniem. No i rozmawiałem z El przez telefon i ona wciąż mnie kocha i... – nie pozwoliłam mu dokończyć, ponieważ uderzyłam go w twarz. Złapał się za bolący policzek i spojrzał w moje załzawione oczy.

- No co się tak patrzysz? Myślałeś, że będę spokojna i jeszcze zaklaszczę, podskoczę na ta wiadomość? – powiedziałam i popchnęłam go z całej siły na ścianę. Złapałam moją walizkę i zaczęłam pakować moje rzeczy. Louis złapał mnie za nadgarstek i odwrócił w swoją stronę.

- Gdzie ty się wyprowadzasz?!

- Do Zayna i puść mnie bo urwę ci przyrodzenie i nie będziesz miał co robić z Elżbietą, bo ona tylko do tego się nadaję. – powiedziałam i wyrwałam się z jego uścisku.Wsadziłam resztę rzeczy do torby i skierowałam się w stronę wyjścia, jednak w pewnym momencie przystanęłam, rzuciłam torbę na ziemię i podeszłam do Louisa. Objęłam go za szyję i ku jego zdziwieniu, namiętnie się wpiłam w jego usta. Odwzajemnił pocałunek i objął mnie w pasie. Odsunęłam się od niego i spojrzałam mu głęboko w oczy.

- A to tak żebyś wiedział co tracisz. – powiedziałam, złapałam torbę i udałam się do pokoju Zayna. I tak go nie było, więc rzuciłam torbę gdziekolwiek i szybko wyszłam w poszukiwaniu Kate. Znalazłam ją w tym parku gdzie poznałyśmy 1D. Podeszłam do niej i położyłam jej rękę na ramieniu.

- Przepraszam Katie, że dałam ci tak pójść, ale .. miałam niezbyt miłą rozmowę z Louisem. - powiedziałam i dosiadłam się obok niej.

- Nie szkodzi. O czym?

- Oh tylko o tym, że wraca do Eleanor. – powiedziałam i otarłam samotną łzę spływającą z mojego policzka. Kate spojrzała na mnie z niedowierzaniem.

- No ty sobie chyba żartujesz! Przecież on cię kocha. – powiedziała i przytuliła mnie do siebie. – Musi być jakiś powód, że tak zrobił.

- Wiesz jaki to powód? Taki, że zauroczenie do mnie pomyliło mu się z zakochaniem. Ale to nie ważne. Dam radę, już wielu facetów mnie zostawiło. Gorsze jest to co zrobił Niall! – powiedziałam, a brunetka przeczesała ręką włosy.

- Może... oni po prostu nie są nami pisani, co Emily? Zobacz ile razy już się kłóciliśmy i rozstawaliśmy. Może czas znaleźć sobie kogoś innego, hm? – zapytała Kate, a ja lekko pokiwałam głową. W głębi duszy wiedziałam, że to nie będzie proste bo moje serce cały czas bije w rytmie serca Louisa.  

                                                      *Godzinę później*

Przechadzając się z Kate po parku ustaliłyśmy dwie rzeczy: pierwsza to taka, że ani ja ani ona nie gadamy z Louisem i Niallem, a druga to taka, że musimy o nich zapomnieć i przestać kochać. W trochę lepszych, choć wciąż przygnębionych nastrojach weszłyśmy do domu. W progu napadł na mnie Harry z pytającą i wesołą miną.

- Emily, dlaczego twoje walizki leżą u Malika w pokoju? – zapytał, a w tym czasie przechodzący Zayn zatrzymał się.

- Bo od dziś mieszkam z nim. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego delikatnie. Styles wytrzeszczył oczy i podbiegł do Kate.

- Naprawdę z nim zamieszka?! – krzyknął do niej i lekko nią potrząsnął.

- Tak Harry, ale ogarnij się okey? – powiedziała i posłała mi współczujący uśmiech po czym udała się do swojego pokoju . Harry pobiegł za nią, koniecznie chcąc wiedzieć co się stało. Pokręciłam głową, gdy nagle napotkałam pytający wzrok Zayna.

- Dlaczego wyniosłaś się od Louisa? – zapytał i przytulił mnie, jakby wiedział, że tego potrzebuję. Odwzajemniłam uścisk i rozpłakałam się. Opowiedziałam mu wszystko zaczynając od kłótni z Horanem, kończąc na Lou. Nagle do pokoju wpadł Niall.

- Czego się drzesz? – powiedział złośliwie, jednak kiedy zobaczył, że płaczę od razu się uspokoił i spojrzał na mnie troskliwie. -  Dlaczego płaczesz Ems?

- Między innymi przez ciebie idioto. – powiedział za mnie Zayn i podniósł mnie do góry, po czym zostawił załamanego Nialla w kuchni, a ze mną na rękach udał się do swojego pokoju. Posadził mnie na łóżku, po czym usiadł obok mnie. Położyłam mu głowę na ramieniu i znów zaczęłam płakać. Zayn przytulił mnie mocno i pocałował w czoło.

- Nie płacz kocie, oni nie są warci twoich łez. Skoro tak cię potraktowali to tylko i wyłącznie znaczy o ich głupocie. – powiedział i znów pocałował mnie w czoło. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się ciepło.

- Cieszę się, że mam ciebie. Byłoby krucho bez twojego wsparcia. – powiedziałam, a Zayn uśmiechnął się szeroko.

- No widzisz! Masz przyjaciół, którzy tu są dla ciebie. Więc nie warto się załamywać.

- Masz rację. A propos przyjaciół! Idę sprawdzić co u Katie, zaraz wracam. – powiedziałam i pogłaskałam Zayna po policzku. Skierowałam się w stronę jej pokoju, jednak usłyszałam, że jest tam Harry, który ją pociesza. Uśmiechnęłam się tylko i zawróciłam z powrotem. Weszłam do pokoju, akurat gdy Zayn rozkładał moje rzeczy na półkach w szafie.

- Zostaw, sama zrobię. – powiedziałam i odepchnęłam go lekko od szafy. Ułożyłam szybko rzeczy i odwróciłam się w stronę mulata, który przyglądał mi się z zaciekawieniem.

- Czego się lampisz kmiocie? – zapytałam, a Zayn zaśmiał się cicho.

- Zastanawia mnie skąd czerpiesz tyle pozytywnej energii. Potrafisz myśleć i dbać o innych, nawet wtedy kiedy problemy przerastają ciebie samą.  – powiedział, a ja uśmiechnęłam się blado.

- Kiedyś życie dało mi porządnego kopa w tyłek. I od tamtej pory nauczyłam się, że trzeba radzić sobie samej. Trzeba myśleć pozytywnie nawet wtedy kiedy wszystko się obraca przeciwko nam. Ale to historia na inny dzień. – powiedziałam i nagle zauważyłam coś jasnego na włosach Malika. – Czy ty masz blond pasemko?

- Tak. Jak się prezentuje? – zapytał i szeroko się uśmiechnął. Zlustrowałam go od góry do dołu i odwzajemniłam uśmiech.

- Seksownie, jak zawsze. – odpowiedziałam, a on zaśmiał się wesoło. Nagle do pokoju wpadł Harry i Kate.

- Ej Emily zrób kolację głodni jesteśmy. – powiedział Harry, a Kate pokiwała głową.

- O genialny pomysł! Ems, rusz dupę i chodź do kuchni. – powiedział Zayn i wypchnął mnie z pokoju. Po 30 minutach na stole stały pyszne naleśniki.

- Barszdobreszą – powiedziała Kate z pełną buzią.

- Co?

- Bardzo dobre są, mówię! – krzyknęła i uśmiechnęła się wesoło. Zayn pokiwał głową, a Harry po prostu wciskał po dwa na raz do gęby.

- Loczek ogarnij, bo ci twarz pęknie. – powiedziałam i zaczęliśmy się śmiać. Nagle na dół zszedł Niall. Kate od razu wstała od stołu i poszła na górę. Za nią powędrował Harry mrucząc coś pod nosem, co po dłuższym rozszyfrowywaniu oznaczało "Idę z nią, żeby jej smutno nie było." Horan podszedł do stolika i napotkał ostrzegawcze i złe spojrzenie Zayna.

- Och Niall! Dla ciebie też są naleśniki. O tutaj! – powiedziałam i rozsmarowałam mu go na twarzy. Zayn zaczął się śmiać tak, że popluł stół herbatą. – Smacznego debilu. – powiedziałam i wyminęłam go. Zaraz obok mnie znalazł się Zayn.

- To było mistrzowskie. – skwitował krótko i znów zaczął się śmiać. Nagle wpadliśmy na Louisa. Uśmiechnął się do mnie lekko a ja uśmiechnęłam się ironicznie.

- Z czego się tak śmialiście? – zapytał i spojrzał na mnie jakby… tęsknym wzrokiem.

- Z twojej mordy. – odpowiedziałam i weszłam do pokoju Zayna. Mulat natomiast zaczął się śmiać i powiedziawszy do Louisa "ona jest genialna", zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Spojrzał na mnie i znów zaczął się śmiać.

- Ja już z tobą nie mogę.

- Jak nie mogę, to przez nogę i znowu mogę. – odpowiedziałam, a Malik po raz kolejny zaczął cieszyć ryjka. No co za człek wesoły. - Idę się umyć. – powiedziałam i zaczęłam grzebać w jego szafie.Wyciągnęłam koszulkę z napisami "fuck you" delikatnie czerwonym kolorem , a na środku wielkimi literami pisało "thank you". Na potkawszy zdziwiony wzrok Zayna wzruszyłam tylko ramionami i udałam się pod prysznic. Po 40 minutach wyszłam z łazienki ubrana w koszulkę mulata.

- No nareszcie! Ile się można kąpać! Chryste panie, miej tu kobietę w domu. – powiedział i zlustrował mnie od góry do dołu. – No muszę ci powiedzieć skarbie, że moja bluzka wygląda na tobie bardzo korzystnie.  – powiedział i mrugając do mnie okiem wszedł do łazienki. Zaśmiałam się lekko i położyłam głowę na poduszce. Nagle usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Był to sms od Louisa. Treść brzmiała tak: Emily, czy mogłabyś mnie wpuścić do domu? Zapomniałem kluczy. Louis.  Spojrzałam kpiąco na wiadomość i zeszłam na dół. Spojrzałam przez kamerkę przy domofonie na Louisa i włączyłam mikrofon.

- Zimno ci tam Louis?

- No tak trochę.

- Aha, to fajnie. Zagramy w grę? Może "Zemsta jest słodka?"

- Emily nie zachowuj się jak dziecko.

- Ale ja się wcale tak nie zachowuje. To może w chowanego? Ty się chowasz w krzakach, a ja przychodzę rano i udaje, że nie wiedziałam, że tu jesteś?

- Wpuść mnie!

- Powiedz ładnie, niedorobiony chamie.

- Proszę.

- Nie! – powiedziałam ze śmiechem i oparłam się o ścianę.

- Emily proszę cię, jest mi zimno. – powiedział , a ja nie chętnie otworzyłam drzwi.

- Nie chcesz grać w gry to nie. – powiedziałam i otworzyłam szerzej drzwi. Louis wszedł do środka i spojrzał na mnie.

- Czemu nie śpisz w mojej koszulce?

- Bo jest twoja Louis.

- Czyli ma rozumieć, że już nigdy więcej nie porozmawiamy normalnie? Już nigdy mnie nie przytulisz... nie pocałujesz?  - powiedział i złapał mnie a rękę. Spojrzałam na niego z niedowierzaniem.

- Tobie się już całkiem na mózg rzuciło! Nie nigdy, więcej cię nie przytulę, a tym bardziej nie pocałuję. Za dużo czasu przebywasz z Eleanor i jej rozumowanie ziemniaka, przerzuciło się na ciebie. – odpyskowałam i udałam się do pokoju Zayna. Wbiegłam szybko i ze złości zrzuciłam zegarek ze ściany. Do pokoju wpadł Harry i spojrzał na mnie zdezorientowany.

- Co się stało?

- Zrzuciłam zegarek.

- Myślałem, że pobiłaś Nialla, albo Louisa, więc dla tego przyszedłem. – powiedział, a ja zaczęłam się śmiać. Harry usiadł na łóżku i poprawił swoją burze loków.

- Co z Kate?

- Śpi u mnie w pokoju. Przed tobą udaje, że jest okay, bo wie, że też masz ciężko, ale sama jest na skraju... wiesz jak kocha Nialla. Jest zmęczona ta całą sytuacją. – powiedział, a ja usiadłam obok niego. Złapałam go za rękę, a on spojrzał na mnie z iskierkami podniecenia i radości w oczach.

- Dziękuję, że ją wspierasz. Ja sama chciałabym to zrobić, ale ciężko mi pozbierać się po tym co zrobił Louis. – powiedziałam, a Harry przytulił mnie do siebie.

- Nie wiem jak mógł zostawić kogoś takiego jak ty. Ja bym tego nigdy nie zrobił. – powiedział i pocałował mnie delikatnie w usta. Odsunął się i z delikatnym uśmiechem na ustach, opuścił pokój. Co to kur...de było? Nie dość, że moje życie legło w gruzach, to jeszcze ten zakręcony chłopak, miesza mi w głowie. Kiedy ja tępo patrzyłam się w miejsce gdzie przed chwilą siedział Harry, Zayn wyszedł z łazienki.

- Eee... Ems ? Wszystko okay? Masz minę jakbyś dostała żelazkiem. – powiedział i wytarł włosy ręcznikiem.

- Harry...

- Co?

- Był...

- Gdzie?

- W dupie kurwa, idę spać. – powiedziałam i położyłam się do łóżka. Zaraz obok mnie położył się Zayn, jednocześnie spychając mnie z niego. - Nie pchaj mnie!

- Nie pcham przecież, Zaynoconde mam w bokserkach schowaną. – powiedział i poruszał brwiami, na co zareagowałam śmiechem. Zamknęłam oczy i oddaliłam się w głęboki sen.

                                                           *Następnego dnia*

Obudziło mnie ćwierkanie ptaszków za oknem. Szybko podniosłam się do góry i przetarłam oczy.

- Cześć kocie. Co tak szybko wstałaś? – zapytał Zayn i również podniósł się w górę.

- Idę po giwerę, rozstrzelam te niemieckie ptaszki. – powiedziałam, a mulat zaśmiał się cicho. Podeszłam do szafy i wyjęłam jakieś ciuchy, po czym weszłam do łazienki. Po 20 minutach wyszłam ubrana w to. Malik podszedł do mnie i dał mi kuksańca w bok.

- Bardzo ładnie wyglądasz wiesz? Lubię patrzeć na twój nagi brzuch.

- Zboczeńcy. Zboczeńcy wszędzie. – powiedziałam, a Zayn z uśmiechem na ustach wszedł do łazienki. Włożyłam telefon do kieszeni i zeszłam do kuchni. Na dole stał Harry i przygotowywał jakieś kanapki. Podeszłam właśnie do niego, kiedy z góry schodził Louis. Loczek zauważył to, przyciągnął mnie do siebie i wpił się słodko w moje usta. Tommo stanął jak wryty, a Hazza w końcu się ode mnie oderwał.

- Dzień dobry skarbie, jak się spało? – zapytał Styles a ja stałam sparaliżowana. Co on kurwa odpierdziela!?

- Wy... jesteście razem? – zapytał Louis i podszedł do mnie. Spojrzałam na niego i pokręciłam głową.

- Chyba cię gnie. Dopiero ty mnie rzuciłeś dla warzywa, a ja mam już mieć nowego? – powiedziałam, a Louis zrobił minę jakby chciał coś powiedzieć. – A my z Harrym po prostu lubimy smak swoich ust. – powiedziałam i wpiłam się w usta Hazzy z wielką namiętnością, jego ręce błądziły po moich plecach (i nie tylko). Louis zaczął mnie od niego odciągać. Nagle z góry zeszła Kate, a za nią szedł Niall, a za nimi Zayn przysłuchujący się ich rozmowie.

- Spadaj człowieku, nie rozmawiam z tobą, jedź do swojej ciężarówki! – krzyknęła Kate, a Horan złapał ją za nadgarstek przyciągając do siebie. Nagle do domu wszedł Liam i ogłosił najgorsze wieści jakich mogłam się spodziewać.

- Kate, Emily... wasi rodzice przyjechali! – powiedział a w progu stanęła 4 sprawiedliwych. Aneta -pseudonim "Stanowcza" (moja mama), John - pseudonim "Pobłażliwy" (mój tata), Beata – pseudonim "Surowa" (mama Kate) i  Bob – pseudonim "Odpowiedzialny" (tata Kate). Kiedy zauważyli nas ich miny wyrażały po kolei: złość, zdenerwowanie, hańbę ( "jak ona mogła!", "co się dzieje z tym dzieckiem!"). Co się dziwić. Teraz wyglądaliśmy tak: Ja i Harry trzymamy się w objęciu ze złączonymi ustami, Louis trzymający mnie za pośladek (nie wiem czemu O.o), Kate bijąca Nialla po klatce piersiowej, Horan trzymający jej udo i Zayn żrący całą paczkę popcornu na raz. Jak na zawołanie wszyscy jak oparzeni odskoczyliśmy od siebie.

- Mamo! Tato! Państwo Johnson! CO WY TU DO CHOLERY ROBICIE!? – krzyknęłam i zaraz przywołałam na twarz uśmiech.

- Jak to co? Przyjechaliśmy odwiedzić was i waszych chłopaków, oraz przyjaciół! – powiedziała moja mama i przytuliła mnie do siebie. Chłopaków… chłopaków… żesz kurczaki! Oni myślą, że ja i Kate nadal jesteśmy z Louisem i Niallem. Kate spojrzała na mnie panicznym wzrokiem a ja odchrząknęłam.

- Tak... nasi chłopcy. – powiedziałam i objęłam Louisa w pasie. – Kocham go tak bardzo, że mam ochotę mu przywalić czajnikiem. – powiedziałam i uderzyłam go łokciem w brzuch. – To z miłości.

- Zostaniemy u was na obiedzie, a potem jedziemy dalej. Mamy w planach pozwiedzać parę krajów. – powiedział tata Kate, a ja walnęłam się głową o ramie Lou. Kate nie chętnie przytuliła się do Nialla, natomiast farbowany był tym faktem niezmiernie ucieszony. – Albo mam lepszy pomysł! Ubierajcie się i zabieramy was do restauracji. Macie godzinkę! – powiedział, a ja i Kate spojrzałyśmy na siebie i poszłyśmy na górę do jej pokoju.

- NO KURWA TO SĄ JAKIEŚ KPINY CHYBA! – krzyknęłam i rzuciłam się na łóżko. Kate pokiwała głową i objęła się ręką.

- Przyszykujmy się i miejmy to z głowy. Pojadą i zapomną. My zresztą też. – powiedziała, a ja pokiwałam głową.Weszłam do pokoju Zayna i zaczęłam się szykować. No to teraz Louis zobaczysz co straciłeś.

                                                    *Godzinę później*

Byłam już gotowa.Wyszłam z pokoju na równi z Kate.Uśmiechnęłyśmy się do siebie.

- Pięknie wyglądasz. Czy ty też chcesz pokazać mu co stracił? – zapytałam Kate i spojrzałam na jej strój.

- Ty również i do tego seksownie! Oczywiście, że chcę! – powiedziała i obejrzała mój  wygląd. Złapałyśmy się pod ręce i zeszłyśmy na dół.

- No dziewczęta, wyglądacie cudownie. – powiedział mój tata i uśmiechnął się do nas. – A teraz bierzcie chłopaków i w drogę! – powiedział i nasi rodzice zaczęli wychodzić z domu. Kate niechętnie odpowiadała na komplementy Nialla, który z zachwytem obserwował jej strój. Złączyłam moje ręce z Louisem, a on nachylił się do mnie.

- Wyglądasz ślicznie i seksownie. – wymruczał mi do ucha, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam. – Zobacz jak dopasowaliśmy się ze strojem! – powiedział uradowany i pocałował mnie w policzek. To fakt – był ubrany w kremową koszulkę i dżinsowe spodnie. Ale nie dawało mu to przyzwolenia na całowanie mnie w policzek. Miałam wielką ochotę odciąć mu jego "kolegę" nożyczkami do paznokci, ale ten dzień musieliśmy udawać parę. Wsiedliśmy do auta i uśmiechnęliśmy się w stronę rodziców. No to obiad zapowiada się ciekawie…

                                                           ***

Od autorki: Dzieńdoberek kochani. Witam was, w te cudowne święto narodowe. Szczerze mówiąc nic mi się nie chce, ale to taki szczegół <3 W każdym razie przechodzę do pytań (dum, dum, dum):

1. Jesteście źli na Louisa, że wrócił do Eleanor? (pff ja tak :3)

2. Jak myślicie: czy była Nialla, tylko udaje, że jest w ciąży by farbowany wrócił do niej?

3. Co powiecie na to co się dzieje między Harrym i Emily? Próbują tylko wzbudzić zazdrość Louisa czy jednak coś więcej? ( Ha! Ciekawe ... :D)

4. Do której klasy chodzicie? :3

No i to by było na tyle. Do następnego kurczaki, misiaki i inne stworzenia bliskie mojemu sercu <3~ Maddie.