Rozdział 31

Przyjechali tutaj. Nie, nie było mi wesoło. Nie, nie byłam szczęśliwa z tego powodu. Chciałam spokoju. Chciałam pocierpieć w samotności. Oczywiście, udawałam, że jestem wesoła i wszystko jest okay. Ale nie było. Ostatnimi czasy czułam się w swoim ciele okropnie. Czułam, że jestem beznadziejna. Nie potrafiłam rozmawiać z nimi jak kiedyś. Czułam się strasznie. Jechałam właśnie samochodem, zupełnie nie wiem gdzie. W końcu auto się zatrzymało, a kierowca otworzył mi drzwi.

- Proszę panienki, tędy. – powiedział i wskazał na wejście do … wieży Eiffla. Uśmiechnęłam się tylko w odpowiedzi i powędrowałam do windy w której zawieszona była naklejka ‘ostatnie piętro skarbie x’. Przycisnęłam więc guzik i ze spokojem czekałam, aż winda zawiezie mnie do wyznaczonego celu. Po 2 minutach jazdy, byłam na miejscu. Przekroczyłam próg a moim oczom ukazał się stolik nakryty na kolację, bukiet kwiatów i tuziny rozstawionych świec. Już sam widok był piękny – Paryż nocą ze szczytu wieży Eiffla. Nagle ktoś zakrył mi oczy rękoma.

- Zgadnij kto!

- Cześć Louis. – wyszeptałam i uśmiechnęłam się. Chłopak zdjął ręce z moich oczu i odwrócił mnie do siebie. Chciał mnie pocałować, jednak odsunęłam się.

- Um. Może usiądźmy? – zaproponował i odsunął mi krzesło. Usiadłam na nim i poprawiłam włosy.

- Po co tu jesteśmy? – zapytałam kiedy Louis siadał naprzeciwko mnie.

- Chciałem pogadać.

- Nie widzę żadnego powodu, dla którego mielibyśmy rozmawiać Lou. – odpowiedziałam i spojrzałam głęboko w jego niebieskie tęczówki. Tommo, nie wiedząc co zrobić, złapał za widelec i nakręcił trochę makaronu z talerza.

- Chcę przeprosić. – wyszeptał i złapał mnie za rękę. Nie odtrąciłam jej.

- Mów.

- Więc .. ja .. jest mi przykro Emily, cholernie przykro. Zachowałem się jak kompletny dupek. Ale musisz mnie zrozumieć, to co ja czułem było nie do opisania. Naprawdę nie chciałem tego powiedzieć, przepraszam. Wybaczysz? – zapytał a jego dłoń mocniej uścisnęła moją. Uśmiechnęłam się blado do niego i wiedziałam już, jaką decyzję mam podjąć.

- Oczywiście, że wybaczę. Jest okay. – powiedziałam a Louis widocznie odetchnął.

- Czyli … wrócimy do siebie?

- Nie Louis, nie wrócimy. – odpowiedziałam stanowczym głosem, chociaż w środku rozpaczałam. Mina bruneta mówiła sama za siebie.

- Ale … jak to?

- Teraz ty zrozum mnie. Wiesz jak bardzo TY mnie zraniłeś? Kiedy potrzebowałam wsparcia, bo straciłam dziecko, TY zachowałeś się jak palant. Wyzwałeś mnie. Nie zaufam ci już. Zostańmy przyjaciółmi, to moje ostatnie słowo. – powiedziałam i wstałam od stolika.

- Nie chcę być przyjacielem! – krzyknął i powtórzył moją czynność. Odwróciłam się na pięcie i odeszłam w stronę windy. Drzwi się otworzyły, a ja ostatni raz spojrzałam na Louisa.

- W porządku. W takim razie, jesteśmy dla siebie nikim. – wyszeptałam i po prostu weszłam do windy. Zobaczyłam jeszcze jak Louis uderza nogą w stolik, a potem byłam już na dole.

                                                              * Godzinę później*

Byłam razem z resztą już na lotnisku, czekając na nasz samolot. Z ciocią pożegnaliśmy się w domu, oczywiście najbardziej rozpaczał Harry. Jednak w końcu pojechaliśmy na lotnisko. Kate, była pewna, że ja i Louis wrócimy razem, szczęśliwi i uśmiechnięci, a jednak wróciliśmy osobno, smutni i źli. Chciała ze mną pogadać jednak nie miałam na to ochoty. Rozmawiała cały czas z Louisem, tyle widziałam. W końcu przebyliśmy odprawę i zasiedliśmy w samolocie. Ja z Harrym, Niall i Kate za nami, Liam i Zayn razem, a na końcu Louis. Forever alone, sam tego chciał.

- Nie bądź smutny Harry, Monic nie zapomni o tobie. – powiedziałam do loczka i oparłam się głową o jego ramię.

- Wiem, ale nie o to chodzi. Jestem smutny, bo nie pomogłem ci kiedy tego potrzebowałaś. – powiedział i pocałował mnie w czoło, po czym zamknął oczy i zasnął.

- Wybaczam. – wyszeptałam mu do ucha i cmoknęłam go w nos. Miałam właśnie zakładać słuchawki, jednak poczułam czyjeś szturchnięcie.

- Emily, chodź tam z tyłu na fotele, chcę pogadać. –powiedział Niall, a ja pokiwałam głową. Nie rozmawialiśmy jeszcze. Udałam się w umówione miejsce i usiadłam na siedzeniu, a obok mnie spoczął Niall.

- Chcę przeprosić. Jestem totalnym kretynem, idiotom, bałwanem. Jestem cholernie zły na siebie, że powiedziałem takie słowa. Kocham cię Emily, musisz o tym wiedzieć, nie dałbym cię skrzywdzić. Wybacz mi, chociaż zrozumiem jeśli tego nie zrobisz. – powiedział blondyn i spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami. Uśmiechnęłam się ciepło do niego i złapałam go za bluzę.

- Wybaczam, mój najlepszy przyjacielu na świecie. – powiedziałam i przyciągnęłam go do siebie, po czym z całej siły przytuliłam. Odwzajemnił uścisk i uśmiechnął się szeroko do mnie.

- A ty i Louis? – zapytał i spojrzał na mnie smutny.

- Nie ma już nas, prawdopodobnie też nigdy nie było i nie będzie. – wyszeptałam i uśmiechnęłam się ponuro. Niall znów mnie uścisnął, a ja zaśmiałam się cicho.

- Brakowało mi tych Horan Hugów, oj tak! – powiedziałam, a blondyn wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Powróciliśmy na miejsca i z uśmiechem na ustach, oparłam się o ramię Harrego i zasnęłam.

                                                           *2 dni później*

Ciemność. To chyba las. Musze uciekać. Moje dziecko, muszę je chronić. Biegnę z bobasem na rękach. Tak, tak, jestem już blisko wyjścia. Ale co to? Czarna postać, próbuje mi zabrać dziecko! Nie! Zostaw je! Może Louis, on tu jest … pomóż mi! Czemu on się śmieję? Louis, błagam, pomóż mi to coś zabrało nasze dziecko! To była … śmierć. Nie!

- NIE! – obudziłam się z krzykiem i podniosłam się szybko do góry. To tylko sen. Straszny, przerażający sen. Była noc, a ja leżałam w pokoju Zayna. Od czasu powrotu z Francji, znów mieszkałam u niego. Mulat przebudził się i spojrzał na mnie, po czym podniósł się do góry.

- Znów zły sen? – zapytał i przytulił mnie do siebie. Pokiwałam głową i rozpłakałam się. Zayn pocałował mnie w czoło, a potem w policzek.- To tylko głupi sen. Nie płacz, wszystko będzie dobrze. Spróbuj zasnąć kocie okay?

- Nie, nie zasnę już. Dzięki Zayn. Idę na dół, ale ty śpij. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego, po czym wyszłam z łóżka. Pocałowałam go w czoło i opuściłam pokój. Zeszłam na dół i od razu weszłam do łazienki. Przemyłam twarz wodą i spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Wyglądałam jak cień. To przez to, że ja i Louis … no cóż, teraz bardziej się nienawidzimy niż kochamy. Kate cały czas przebywa z Louisem i prosi go by zachował się jak przystało. Przez to Niall jest zły, rozmawiałam z nim. Chciałby z nią gdzieś wyjść, ale ona ciągle zajmuje się Louisem. Westchnęłam głęboko i wyszłam z łazienki. Udałam się do kuchni i wyjęłam z lodówki mleko. Napiłam się łyk, gdy do pomieszczenia weszła Kate.

- Co ty tu robisz? – zapytała i uśmiechnęła się wesoło. Jednak uśmiech jej zszedł gdy zobaczyła, że płakałam. – Co się stało?

- Miałam zły sen i nie mogę spać. A co ty tu robisz?

- No cóż, Niall się rozpychał. Znów! – powiedziała i zaśmiała się cicho, jednak wiedziałam, że nie mówi prawdy. Zrobiłam minę w stylu: ‘Powiedz prawdę i tak wiem, że kłamiesz.’ i przytuliłam ją do siebie.- Zastanawiałam się całą noc, dlaczego Niall nie chce ze mną rozmawiać.

- Może dlatego, że jest zazdrosny o Louisa? – zapytałam, jednak było to pytanie retoryczne.- Postaw się w jego sytuacji. Chłopak, chciałby z tobą przebywać, chciałby cię gdzieś zabrać. A ty go zbywasz mówiąc: ‘Sorry Niall, ważniejszy jest Louis.’ Rozumiem, że chcesz pomóc. Ale mnie i Louisowi nic już nie pomoże.

- Ale ja naprawdę chciałabym to jeszcze uratować…

- Kate, tu już nie ma co ratować. To co było między mną a Lou, ten płomień miłości, został zgaszony. A zgliszcza jakie po nim zostały są nie do odbudowania. Przez to, że chcesz mu pomóc, zaniedbałaś stosunki między tobą a Niallerem, a nawet między nami. Chciałam z tobą porozmawiać, ale ty nie miałaś czasu. Rozumiem, że to twój najlepszy przyjaciel, ale pomyśl też o nas, okay?

- Masz rację Emily. Chciałam odbudować wasz związek, a nie zapytałam się ciebie czy w ogóle tego chcesz. Przepraszam! – powiedziała i przytuliłyśmy się mocno.

- Nie przepraszaj mnie. Przeproś Nialla. – odpowiedziałam i uśmiechnęłam się do niej ciepło. Dziewczyna pokiwała głową i miała iść na górę go obudzić, jednak to on zszedł na dół.

- Ooo, dzieńdoberek panie serek! – powiedziałam wesoło i pocałowałam Nialla w policzek.

- Pojebało? Jest 3 w nocy! Kate, czemu cię nie ma w łóżku?

- Boże, już się seksu zachciało. Spokojnie Niall, poszła po gumki. – powiedziałam, a blondyn zaczął się śmiać. – Dobra, to ja idę do kuchni i udaję, że wcale was nie słyszę, okay? – powiedziałam, a Kate zrobiła rozbawioną minę, po czym ja opuściłam salon i udałam się do kuchni. Tak właściwe to… ta kuchnia nie ma drzwi, jest przejściowa, soł… udałam się do łazienki i siedziałam w niej czekając aż skończą rozmawiać. Nagle usłyszałam krzyk ‘Emily!’ więc wyszłam z pomieszczenia.

- Porozmawialiście już?

- Tak.

- I co?

- No i się kochamy! – powiedział blondyn i pocałował uradowaną brunetkę.

- Aww, jak słodko! Do porzygu! – powiedziałam i przytuliłam tą słodką dwójkę.

- Idziemy spać, kochanie? – zapytał Niall, a Kate pokiwała głową. Ruszyli na górę, jednak w pewnym momencie, odwrócili się. – Nie idziesz Emily?

- Nie, nie jestem śpiąca. Wynocha się seksić, już! – powiedziałam a oni się zaśmiali, a za chwilę zniknęli na górze. Rozsiadłam się na kanapie i podciągnęłam nogi pod brodę. Wciąż miałam w głowie ten straszny sen. Chciałabym się teraz przytulić do Louisa i powiedzieć, że mi go brakuje. Jednak nie mogę. Jedna strona mnie mówi ‘wróć do niego’, ale druga ‘zapomnij o nim, pomyśl co ci zrobił.’ Wiecie, ta druga, była bardziej przekonywująca. Włożyłam głowę między kolana, gdy usłyszałam czyjeś kroki na schodach. Podniosłam głowę i ujrzałam Louisa. No świetnie, tylko jego tu brakowało! (wyczuj ironię.)

- Cześć. Co ty tu robisz o tej godzinie? – zapytał i usiadł obok mnie.

- Sadzę buraki. – odpowiedziałam, a Louis spojrzał na mnie krzywo.

- Słucham?

- No co ja tu mogę robić. Siedzę, siedzę i kurwa pilnuję powiek żeby nie spadły.

- Strzeliłaś bulwers, jakbym cię uderzył czymś. Jakimś kotletem czy coś.

- Przepraszam cię bardzo, ale nie rozumiem o co ci chodzi człowiecze. Jest prawie 4 nad ranem, a ty mi wyjeżdżasz z jakimś mięsem pieczonym.

- Ja tylko sugeruję… że możesz być zła, lub jesteś lub… a w dupie mam to. – powiedział i przytulił się do poduszki.

- Nie no, przecież przy tobie to trzeba mieć stalowe nerwy! Dobra, powiedz lepiej co ty tu robisz. – zapytałam i spojrzałam na Louisa. Napotkał mój wzrok i przez chwilę nie mogliśmy od siebie oderwać oczu. W końcu odwróciłam głowę, a Tommo odchrząknął.

- Miałem zły sen. – powiedział i przetarł twarz dłonią.

- Ja też. O czym był? – zapytałam, a on westchnął ciężko i spojrzał ukradkiem w moją stronę.

- Więc …śniło mi się, że biegłaś przez jakiś las. Z dzieckiem na rękach. I ja chciałem biec z tobą, ale nie mogłem. Coś mnie trzymało. I nagle przyszła czarna postać, była przerażająca. To była... śmierć. I ona … zabrała nasze dziecko. A ty wtedy spojrzałaś na mnie zapłakana i chciałaś pomocy, ale ja nie mogłem się ruszyć i coś nakazało mi się śmiać, ale ja wcale tego nie chciałem, chciałem walczyć. A wtedy ty rozpłakałaś się jeszcze bardziej. I ja się obudziłem. – powiedział, a mnie zatkało. Śniło mu się dokładnie to samo co mnie. Nawet nie wiedziałam co mam powiedzieć. – A tobie co się śniło?

- No … mnie się śniło … dokładnie to samo. – powiedziałam, a wzrok Louisa spoczął na mojej twarzy. Podniosłam oczy do góry i spojrzałam na niego. Miałam w oczach łzy, nawet nie wiem dlaczego. Chyba z tego samego powodu, co Louis – brakowało nam siebie, a ten sen dał nam do myślenia. Jednak wciąż nie mogłam zapomnieć, tego co uczynił. Wstałam więc i ruszyłam w stronę schodów.

- Dobranoc Louis. – powiedziałam jeszcze i nie czekając na odpowiedź weszłam do pokoju Zayna i położyłam się spać.

                                                         *Następnego dnia.*

Wstałam dość wcześnie. Zrobiłam nam wszystkim śniadanie, po czym poszłam się ubrać.  Po wczorajszej rozmowie z Louisem, nie miałam ochoty już z nikim rozmawiać. Kate patrzyła na mnie dziwnym wzrokiem, była zmartwiona tym, że jestem taka cicha. Powiedziałam, że idę się przejść, po czym wyszłam z domu.  Założyłam słuchawki na uszy i delektowałam się muzyką płynącą z moich cennych, fioletowych kabelków. Przymknęłam lekko oczy, gdy nagle uderzyłam w coś/kogoś i upadłam na ziemię. Wyjęłam słuchawki z uszu i podniosłam się do góry.

- Ej ty! Uważaj jak chodzisz, bo możesz komuś zrobić krzywdę, pacanie. – powiedziałam i otrzepałam tyłek z kurzu. Przede mną stał wysoki chłopak o brązowych włosach i oczach. Był przystojny, naprawdę. Chciał powiedzieć coś nie miłego, jednak powstrzymał się gdy przyjrzał mi się uważniej.

- Ja … przepraszam cię bardzo. Chyba się zamyśliłem. Czy zrobiłem ci jakąś krzywdę? – zapytał nieznajomy chłopak, a ja uśmiechnęłam się delikatnie.

- Nie, wszystko jest w porządku. W sumie .. nic się nie stało. – powiedziałam, a chłopak uśmiechnął się w moją stronę. Wow, gorąco mi się zrobiło.

- To dobrze. Nazywam się Jack Russo. Może dasz się zabrać na przeprosinowe ciastko i gorącą herbatę? – zapytał chłopak i znów obdarował mnie tym cudownym uśmiechem. Odwzajemniłam go.

- Ja nazywam się Emily Sparks. Z miłą chęcią! – powiedziałam i zarumieniłam się delikatnie. Jack złapał mnie za rękę i udaliśmy się do kawiarni. I tak o to zaczęła się moja znajomość z Jackiem, który swoją drogą był naprawdę cudowny.

                                                     * 2 tygodnie później.*

Czas leciał nieubłaganie. Przygotowania do ślubu Li i Danielle wciąż trwały. Byliśmy zajęci i to bardzo. Ale … każdego dnia starałam się znaleźć 2 godziny dla Jacka. Naprawdę się zbliżyliśmy do siebie. Chodziliśmy na spacery, do kina. Postanowiłam go zaprosić do domu, jednak był jeden, malutki problem. Nie powiedziałam jeszcze moim przyjaciołom, że się z kimś spotykam. Z korzystałam z okazji, gdy wszyscy zebraliśmy się w salonie.

- Słuchajcie moi drodzy. Skoro już jesteśmy tu wszyscy to chciałam wam coś powiedzieć …- zaczęłam jednak szybko przerwał mi Harry.

- Zostajesz moją żoną? – zapytał loczek i uśmiechnął się słodko w moją stronę. Walnęłam się otwartą ręką w czoło.

- Jasne, chyba jak się upiję. Inaczej cię nie zechce. – powiedział Zayn, a Louis parsknął śmiechem.

- Ranisz! – powiedział Harry i udawał płacz.

- Prawda jest taka, że to za mnie wychodzi Emily. – powiedział Malik i dumnie poprawił rękawy swojej bejsbolówki. Zaczęła się zbiorowa kłótnia na temat: ‘Za kogo Emily wyjdzie za mąż?’

- ZAMKNĄĆ SIĘ! Bo przyjebię patelnią. – krzyknęłam, a wszyscy umilkli. – Dziękuję! Więc chciałam wam powiedzieć, że … poznałam pewnego chłopaka.

- Że co!? – wykrzyczał Harry, a reszta miała miny jakby im ktoś przejechał walcem po stopie.

- No tak. Nazywa się Jack i zaprosiłam go dziś na obiad.

- Ty sobie chyba kpisz. Jaki chłopak?! Jaki Jack!? Jaki obiad?! – zaczął Niall, a ja spojrzałam na niego zdenerwowana.

- Już go nie lubię. – powiedział Harry, a Zayn przytaknął na to. Pokręciłam głową i spojrzałam na wszystkich. Niall był obrażony, Kate miała minę w stylu: ‘Ważne, że jesteś szczęśliwa.’ Liam uśmiechał się, a z ruchu jego ust wyczytałam: ‘Będzie dobrze mała, nie martw się.’ Zayn i Harry mieli złe miny. Spojrzałam na Louisa. On nawet chyba nie wiedział o co chodzi, bo aktualnie pisał esemesa. Frajer.

- On jest dla mnie ważny i chcę, żebyście go potraktowali z szacunkiem. Nie musicie go lubić, ale chciałabym, żebyście jako moi przyjaciele zaakceptowali go. – powiedziałam i wyszłam z salonu, po czym udałam się na górę do pokoju Zayna. Położyłam się na łóżku i myślałam. Po 30 minutach drzwi do pokoju otworzyły się, a w progu stanęła Kate.

- Słuchaj. Mnie nie przeszkadza, że masz kogoś. Nie powiem, że go polubię, bo tak nie będzie. Ale będę się starać. Zayn i Harry powiedzieli, że mają już plan, trochę się boję. Liam, jest z tobą. Niall się obraził. Boi się że ten cały Jack zajmie jego miejsce, czyli bycia najlepszym przyjacielem. Rozmawiałam z nim o tym. Musisz z nim pogadać.

- Ha! Chyba tylko Louis ma to gdzieś! – powiedziałam, a Kate wybuchnęła śmiechem.

- Błagam cię! On tylko udawał, że ma to w dupie, przy tobie, ale jak wyszłaś, to dostał jakiegoś szału! Krzyczał, że nienawidzi gościa, że jak on może mu zabierać dziewczynę, którą kocha, że go popamięta. – powiedziała Kate, a ja zaczęłam się śmiać. No bo wyobraziłam sobie Louisa, który dostaje szału i biega nagi po domu. Nie pytajcie, proszę.

- Um. Żałuje, że zaprosiłam Jacka tutaj. No cóż. Kate, mogłabyś iść po resztę, bo Jack zaraz przyjdzie? – zapytałam, a brunetka pokiwała głową i wyszła z pokoju. Zeszłam na dół i akurat zadzwonił dzwonek. Nagle z góry zbiegli wszyscy i ustawili się za mną. Otworzyłam drzwi i moim oczom ukazał się listonosz.

- I co? To jest ten Jack? Ha! Jest listonoszem! I nie mógł przyjść bez tej dziadowskiej torby? – zapytał Harry, a ja walnęłam się w łeb.

- To. Jest. Listonosz. Bałwanie. – wysyczałam i zabrałam listy, które listonosz nam przyniósł. Zamknęłam drzwi, a 10 sekund później znów rozbrzmiał dzwonek. Otworzyłam i zobaczyłam Jacka we własnej osobie.

- Cześć Ems! – powiedział i przytulił mnie mocno, po czym pocałował mnie w policzek. Zarumieniłam się lekko, a za sobą usłyszałam jakieś mruki i udawanie wymiotów. LOL.

- Cześć Jack. – powiedziałam i pocałowałam go w policzek. Louis nerwowo zaczął poprawiać włosy, Niall patrzył na Jacka jakby chciał go zabić, Zayn i Harry szeptali coś w jego stronę … czy oni rzucają zaklęcia? – A więc przyjaciele. O to … Jack Russo.

- Siema, miło was poznać. – powiedział i uśmiechnął się przyjaźnie w ich stronę, po czym wyciągnął dłoń skierowaną w ich kierunku. Pierwszy wyrwał się Louis. Złapał jego dłoń i przyciągnął Jacka w swoją stronę. Chłopcy zmierzyli się ostrzegawczym wzrokiem.

- Nazywam się Louis Tomlinson. I ostrzegam cię, że ze mną nie ma żartów. – powiedział i zrobił groźną minę.

- Jestem Jack Russo. Ciebie się tyczy to samo. – powiedział i przymrużył oczy. Jeszcze chwila i się pobiją. Weszłam po między nich i uśmiechnęłam się sztucznie.

- Może tak pójdziemy już zjeść? – zapytałam i chciałam iść do stołu jednak przerwał mi głos Zayna.

- Ty Jack, umiesz grać w nożną?

- Umiem, a co chcesz się podszkolić? – zapytał Jack, a w jego głosie wyczułam nutkę sarkazmu.

- Nie muszę, nie jestem tobą. Co powiesz na mecz: Ja, Harry, Louis Niall i Liam, kontra ty i kogo sobie tam wybierzesz? – zaproponował Zayn i podszedł bardzo blisko Jacka.

- Proszę bardzo, ogramy was szybciej niż wam się wydaję. Za godzinę na stadionie. – powiedział Jack i podarował mi soczystego buziaka w usta. Opuścił dom, a ja zła odwróciłam się w stronę chłopaków.

- Czy wyście powariowali!? – zapytałam a Kate założyła ręce na klatkę piersiową i stanęła obok mnie.

- No co Emily? Boisz się, że twój chłopaczek przegra? – zapytał Niall, a Louis, Zayn, Harry i Liam, przybili sobie piątki. – A jak!

- Nie no, to są chyba jakieś jaja! – powiedziałam i udałam się na górę. No pogłupieli, no!

                                                    *Godzinę później.*

Weszliśmy wszyscy na stadion. Chłopcy ubrani byli już w stroje piłkarskie. Nie powiem, całkiem sexy wyglądali. Na boisku czekał już Jack i jego kumple.

- To co zaczynamy grę? – zapytał Jack i stanął naprzeciwko Louisa. – Czy boicie się nas?

- Jedyne czego się boimy, to waszych łez kiedy przegracie. – powiedział Tommo i przybił piątkę z Niallem. Sędzia, rzucił piłkę do góry. Gra się rozpoczęła. Ja dalej nie wierzę, że to się dzieję.

- Jak dzieci. – powiedziała Kate, a ja przytaknęłam głową. Usiadłyśmy na trybunach i oglądałyśmy mecz.

- Dokładnie.- powiedziałam i westchnęłam głęboko. Ah, szkoda gadać. Ja nawet nie chce wiedzieć, jak to się skończy.

                                                                        ***

 Od autorki: Siemka kochani! Nowy rozdział, uhuhu! Louis się nie postarał, no cóż. Emily i Jack... kupujecie to? Haha, oby, bo zostanie u nas na dłużej! No nic, nie zabieram wam czasu. Czytajcie, komentujcie, przeżywajcie! Pa kurczaki!~Maddie xxx Limit: 20 komentarzy :) x